SEOULMATE | 서울메이트 | PBF/RPG

Światła! Kamera! Akcja!
Od ostatniego powrotu Wanga Alistaira na scenę minął już kawałek czasu. Niektórzy fani czekali z niecierpliwością, inni może lekko zapomnieli o jego istnieniu. Bezsprzecznie jednak przyciągnął uwagę i jednych i drugich, gdy w radiu po raz pierwszy puszczono najnowszy kawałek, a internet zalała lawina editów z jego… mięśniami (pewnej części ciała), schodzącymi powoli ze schodów. Popularność, nie oznacza jednak dobrego słowa.
Od samego początku w tłumu najgłośniej było słychać głosy, że cały koncept płyty i MV to naśmiewanie się z osób z różnymi niepełnosprawnościami albo traumami po wypadkach. Kilka tabloidów opublikowało nawet bardzo szczegółowe analizy każdej sekundy teledysku, chcąc pokazać jak nieczuły jest na cierpienia innych. Nie pomagał fakt, że wytwórnia zakręciła kran z pieniędzmi, mówiąc, w bardzo delikatnych słowach, że chyba kogoś pogrzało, żeby coś takiego wypuścić. Promocja nie była zbyt długa, a na strojach zdecydowanie oszczędzano. Choreograf też nieco nawalił, dając zdecydowanie za trudny taniec jak na kogoś, kto właśnie przeżył dość bolesny upadek. Gdzieś w tle było też słychać głosy, że jeden z B-Sideów jest plagiatem jednego z mniej znanych zespołów (Bezpańskich Dzieci).
Mimo wiatru w oczach i innych przeciwności… udało się osiągnąć duże noty popularności. Chwytliwy styl, zabawna MVka (tyle przeróbek po internecie nie krążyło od dawna), a do tego, najważniejsze, jego osobista charyzma, sprawiły, że Ascend finalnie stał się bangerem o dość krótkim żywocie. Całe pokolenie, gdy już znajdzie się w domach starości, z pewnością będzie nucić o schodzeniu w dół po schodach. Wierni fajni czekają na więcej, a marudy… najlepiej o nich zapomnieć.