zdjęcieinformacjebiografia
Lee Dohyun
Byun Baekhyun
kawa, pieniądze, kolor turkusowy, gry komputerowe w szczególności League of Legends, ostre jedzenie, gekony, jazda samochodem, programowanie, języki obce, komputery, napoje gazowane, mocne perfumy, wszelka muzyka z gatunku rock, wiatr, podróże, rejsy statkiem
garnitury, herbata, ziemniaki, gry karciane, nieśmiałość, niekompetentni ludzie, alkohol, konie, lateksowe rękawiczki, czepki, głęboka woda, słabe komedie romantyczne, kolor biały, spotkania rodzinne
lee dohyun
brak
20.06.1994
koreańskie
lekarz - internista
sahmyook medical center
brak
20.06.1994
koreańskie
lekarz - internista
sahmyook medical center
biografia
Dzieciństwo było super tak raczej mówiły wszystkie dzieci państwa Lee, a Dohyun nie był wyjątkiem. Od kiedy jego pamięć sięga spędzał czas na świeżym powietrzu, bawiąc się ze zwierzętami u dziadków albo zajmując się stadniną rodziców. Jako najstarszy syn, pierworodny często robił przy koniach o wiele więcej niż reszta rodzeństwa i też musiał o nich dbać, by nie zrobili sobie krzywdy. Jednak nie chciał życia wiązać z biznesem rodziców, był wręcz temu przeciwny, bo każdy powrót ze szkoły wiązał się z zajmowaniem końmi, co sprawiło, że bardzo mu to zbrzydło.
Najważniejszym wyborem w jego życiu było to, co chce zrobić w życiu, a wiązało się z tym dostarczenie dokumentów do odpowiedniej placówki. Rodzice nie naciskali jakoś bardzo na technikum i bardzo się z tego cieszył. Ciepło przyjęli jego decyzję o kontynuowaniu nauki w liceum, gdzie mógł się rozwijać, szczególnie w kierunkach przyrodniczych. W późniejszych latach jeszcze kilkakrotnie przewinął się temat, czy nie chciałby jednak wraz z rodzicami prowadzić ich biznesu.
W jego sercu była literatura, programowanie i gry komputerowe, którym poświęcał wtedy najwięcej czasu. Udało mu się nawet w liceum, na zajęciach dodatkowych, stworzyć na konkurs własną grę, której fabuła opierała się na historii sławnych autorów książek. Ale jedna z wymienionych wcześniej pasji zakończyła się wtedy, gdy za ten projekt dostał jedynie piątkę, a jego dzieła nad którym spędzał całe dnie, nikt nie raczył przesłać do komisji. Z pewnych źródeł dowiedział się, że nauczyciele sądzili, że kilka pikseli nie ma szans w takim konkursie, bo nikogo nie interesują komputery.
Egzaminy dojrzałości zdał jako jeden z najlepszych w szkole - przodował w językach i naukach przyrodniczych. Dzięki bardzo dobrym wynikom udało mu się dostać na studia w Seulu i dodatkowo przeprowadził się do akademika. Pomoc finansową uzyskał od rodziców, którzy bardzo naciskali na studia przyszłościowe - marzyło im się, aby ich syn, skoro był tak zdolny, zrezygnował z planów o informatyce i zajął się czymś konkretnym. Za ich poleceniem Dohyun wybrał medycynę.
W okresie studiów, wolny czas poświęcał na gry multiplayer; całe dnie po powrocie z budynku uniwersytetu do swoich czterech ścian spędzał na nauce, a nocki zarywał na granie w gry. Pierwsze dwa lata studiów udało mu się przejść bez problemu, jednak z każdym następnym rokiem było coraz gorzej. Wcześniej wiedza przychodziła mu z łatwością, miał analityczny umysł - aż doszedł do momentu, w którym osiadł na laurach, czego skutkiem było to, że w końcu musiał poprawiać jeden z przedmiotów, aby kontynuować naukę.
By pokazać, że potrafi ponieść odpowiedzialność za całą tę sytuację i swoje lenistwo, rozpoczął pracę w serwisie komputerowym i jednocześnie odciążył rodziców od większości kosztów jego edukacji. Pracował kilka godzin w tygodniu, w porach wieczorowych, rezygnując z przesiadywania przed komputerem. Składanie komputerów dla klientów nie było dla niego męczące z racji tego, że po prostu to uwielbiał, to robił to wielką chęcią. Nie kolidowało mu to z zajęciami, traktował swoje zadania jako formę relaksu i odpoczynku od nauki. Umiejętności informatyczne, które nabył i doszkalał dzięki filmikom na YouTube, a także doskonała znajomość komponentów, pozwoliły mu na uzbieranie kilku stałych klientów i całkiem sporej sumy - pozwoliło mu to na kontynuowanie studiów, które ukończyły się uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu lekarza. Z każdym następnym semestrem brał mniej zleceń w pracy, a po łącznie sześciu latach, Dohyun musiał zrezygnować całkowicie z dorywczej pracy w serwisie, aby poświęcić siebie i swój czas na specjalizację i praktyki w szpitalu.
Najgorszym, bo najtrudniejszym, okresem w jego życiu była właśnie rezydentura. Oprócz ogromu informacji, które musiał przyswoić niemal na już, to jeszcze nie opuszczał terenu szpitala. Wcześniej nie wierzył ludziom, którzy mówili mu, że zatęskni za łóżkiem i pięcioma godzinami spokojnego snu. Ale gdy tego doświadczył na własnej skórze, niejednokrotnie przechodziła mu przez głowę myśl, że nie da sobie rady - szczególnie, że w trakcie ostatniego etapu swojej nauki był pod opieką osoby, w jego mniemaniu, niekompetentnej. Jednak pomimo presji, której doświadczał na oddziale, wiedział, że przeżył już tyle, że wstydem byłoby zrezygnowanie w takim momencie. Zdecydowanie najbardziej na tym etapie pomogły mu hektolitry kawy, dobre zorganizowanie i ogromne wsparcie rodziców.
Aktualnie po wielu trudnych godzinach spędzonych na oddziale w trakcie rezydentury i po zdanych najważniejszych egzaminach, Lee Dohyun jest pełnoprawnym lekarzem internistą, specjalizuje się w chorobach wewnętrznych i większość czasu spędza w szpitalu, a po pracy? Zdarza mu się raz na jakiś czas przyjąć od starego klienta sprzęt i go naprawić za darmo. Pomimo tego, że nie mieszka w centrum Seulu a na obrzeżach, to od paru lat już nie przyjeżdża na stadninę ani do lecznicy rodziców, co tłumaczy pracą i natłokiem obowiązków.
Najważniejszym wyborem w jego życiu było to, co chce zrobić w życiu, a wiązało się z tym dostarczenie dokumentów do odpowiedniej placówki. Rodzice nie naciskali jakoś bardzo na technikum i bardzo się z tego cieszył. Ciepło przyjęli jego decyzję o kontynuowaniu nauki w liceum, gdzie mógł się rozwijać, szczególnie w kierunkach przyrodniczych. W późniejszych latach jeszcze kilkakrotnie przewinął się temat, czy nie chciałby jednak wraz z rodzicami prowadzić ich biznesu.
W jego sercu była literatura, programowanie i gry komputerowe, którym poświęcał wtedy najwięcej czasu. Udało mu się nawet w liceum, na zajęciach dodatkowych, stworzyć na konkurs własną grę, której fabuła opierała się na historii sławnych autorów książek. Ale jedna z wymienionych wcześniej pasji zakończyła się wtedy, gdy za ten projekt dostał jedynie piątkę, a jego dzieła nad którym spędzał całe dnie, nikt nie raczył przesłać do komisji. Z pewnych źródeł dowiedział się, że nauczyciele sądzili, że kilka pikseli nie ma szans w takim konkursie, bo nikogo nie interesują komputery.
Egzaminy dojrzałości zdał jako jeden z najlepszych w szkole - przodował w językach i naukach przyrodniczych. Dzięki bardzo dobrym wynikom udało mu się dostać na studia w Seulu i dodatkowo przeprowadził się do akademika. Pomoc finansową uzyskał od rodziców, którzy bardzo naciskali na studia przyszłościowe - marzyło im się, aby ich syn, skoro był tak zdolny, zrezygnował z planów o informatyce i zajął się czymś konkretnym. Za ich poleceniem Dohyun wybrał medycynę.
W okresie studiów, wolny czas poświęcał na gry multiplayer; całe dnie po powrocie z budynku uniwersytetu do swoich czterech ścian spędzał na nauce, a nocki zarywał na granie w gry. Pierwsze dwa lata studiów udało mu się przejść bez problemu, jednak z każdym następnym rokiem było coraz gorzej. Wcześniej wiedza przychodziła mu z łatwością, miał analityczny umysł - aż doszedł do momentu, w którym osiadł na laurach, czego skutkiem było to, że w końcu musiał poprawiać jeden z przedmiotów, aby kontynuować naukę.
By pokazać, że potrafi ponieść odpowiedzialność za całą tę sytuację i swoje lenistwo, rozpoczął pracę w serwisie komputerowym i jednocześnie odciążył rodziców od większości kosztów jego edukacji. Pracował kilka godzin w tygodniu, w porach wieczorowych, rezygnując z przesiadywania przed komputerem. Składanie komputerów dla klientów nie było dla niego męczące z racji tego, że po prostu to uwielbiał, to robił to wielką chęcią. Nie kolidowało mu to z zajęciami, traktował swoje zadania jako formę relaksu i odpoczynku od nauki. Umiejętności informatyczne, które nabył i doszkalał dzięki filmikom na YouTube, a także doskonała znajomość komponentów, pozwoliły mu na uzbieranie kilku stałych klientów i całkiem sporej sumy - pozwoliło mu to na kontynuowanie studiów, które ukończyły się uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu lekarza. Z każdym następnym semestrem brał mniej zleceń w pracy, a po łącznie sześciu latach, Dohyun musiał zrezygnować całkowicie z dorywczej pracy w serwisie, aby poświęcić siebie i swój czas na specjalizację i praktyki w szpitalu.
Najgorszym, bo najtrudniejszym, okresem w jego życiu była właśnie rezydentura. Oprócz ogromu informacji, które musiał przyswoić niemal na już, to jeszcze nie opuszczał terenu szpitala. Wcześniej nie wierzył ludziom, którzy mówili mu, że zatęskni za łóżkiem i pięcioma godzinami spokojnego snu. Ale gdy tego doświadczył na własnej skórze, niejednokrotnie przechodziła mu przez głowę myśl, że nie da sobie rady - szczególnie, że w trakcie ostatniego etapu swojej nauki był pod opieką osoby, w jego mniemaniu, niekompetentnej. Jednak pomimo presji, której doświadczał na oddziale, wiedział, że przeżył już tyle, że wstydem byłoby zrezygnowanie w takim momencie. Zdecydowanie najbardziej na tym etapie pomogły mu hektolitry kawy, dobre zorganizowanie i ogromne wsparcie rodziców.
Aktualnie po wielu trudnych godzinach spędzonych na oddziale w trakcie rezydentury i po zdanych najważniejszych egzaminach, Lee Dohyun jest pełnoprawnym lekarzem internistą, specjalizuje się w chorobach wewnętrznych i większość czasu spędza w szpitalu, a po pracy? Zdarza mu się raz na jakiś czas przyjąć od starego klienta sprzęt i go naprawić za darmo. Pomimo tego, że nie mieszka w centrum Seulu a na obrzeżach, to od paru lat już nie przyjeżdża na stadninę ani do lecznicy rodziców, co tłumaczy pracą i natłokiem obowiązków.
