zdjęcieinformacjebiografia
sterling atlas
seok matthew
kreskówki ᗢ owocowa herbata ᗢ koty ᗢ farbowane włosy ᗢ pierścionki ᗢ miękkie materiały ᗢ festiwale muzyczne ᗢ kino samochodowe ᗢ czarny humor ᗢ letnia pogoda ᗢ przypadkowe spotkania z fanami ᗢ fancalls ᗢ kuchnia indyjska ᗢ spanie pod gołym niebem ᗢ fotografia ᗢ chodzenie wszędzie na piechotę ᗢ ocean
burza ᗢ nagłe, głośne dźwięki ᗢ wielogodzinne loty samolotem ᗢ lotniska (a raczej tłumy nie znające pojęcia przestrzeni osobistej na nich) ᗢ karmel ᗢ aktywności solo ᗢ transport publiczny, z naciskiem na metro ᗢ katastrofizm ᗢ wspominanie czasów szkolnych ᗢ arogancja ᗢ sok jabłkowy ᗢ wysokie buty
Sterling Atlas
Atlas
11/08/2002 Nowy Jork, USA
amerykańskie
idol
Fun Entertainment
Atlas
11/08/2002 Nowy Jork, USA
amerykańskie
idol
Fun Entertainment
biografia
W dzieciństwie Atlas był zapatrzony w swojego ojca jak w obrazek. Przez długi czas powtarzał, że kiedy dorośnie będzie dokładnie taki jak on – że będzie zwiedzał świat na pokładzie wielkiego statku i będą mówili mu kapitanie. Przekonanie to i fascynacja okrętami, wodą i odwiedzaniem odległych miejsc trzymały się go bardzo długo i choć z czasem ambicja na karierę marynarza go opuściła, zamiłowanie do wszystkiego co z tą pracą związane z nim pozostało. I stało się, w pewnym stopniu, również źródłem wielu frustracji – ciężko było jej nie odczuwać, kiedy jego ojciec opuszczał dom na długie miesiące i robił wszystko, o czym Atlas marzył, a on sam musiał tkwić w śmierdzącym Nowym Jorku, do którego miłości tak wielu osób nigdy do końca nie zrozumiał. Tam, gdzie oni widzieli sięgające nieba wieżowce i te wszystkie magiczne miejsca z popularnych seriali on widział wielkie szczury w metrze i okazjonalne strzykawki po heroinie leżące na chodnikach.
Matka, po części chcąc zapewnić mu zajęcie, a po części poratować swoją przyjaciółkę, której córeczka była zdecydowanie zbyt nieśmiała na samotne podejmowanie się nowych rzeczy bez względu na to, jak bardzo ją interesowały, zapisała go na lekcje tańca towarzyskiego. Początkowo, naturalnie, musiał trochę pokręcić nosem, pomarudzić, ale ostatecznie nie potrafił odmówić. Nie chciał sprawiać zawodu mamie, bo widział, że jej zależy – że chce dla niego dobrze i robi to, co potrafi, żeby jakoś zapełnić dziurę, jaką pozostawiało w nim tkwienie w miastowej dżungli, kiedy śnił o dalekich podróżach. Dość szybko też przekonał się do nowej koleżanki, z którą od początku złapał nić porozumienia. Ich przyjaźń rosła ramię w ramię z przekonaniem, że zajęcia nie do końca spełniały ich oczekiwań – ruch był fajny, przyswajanie nowych kroków i satysfakcja z odkrywania własnych możliwości z tym związanych obojgu dostarczały solidną dawkę dopaminy, ale… To nie było to. Atlasowi wystarczyło parę miesięcy, żeby nuda kompletnie zabiła w nim chęć na dalsze lekcje.
Alternatywa przyszła niespodziewanie, w postaci “Step Up”, które razem obejrzeli na kanapie w jego salonie, zajadając się popcornem i z coraz większą ekscytacją obserwując wydarzenia na ekranie. Był to moment, w którym Atlas naprawdę pokochał taniec – zaczął poświęcać mu każdą wolną chwilę, na własną rękę ucząc się znalezionych w internecie czy podpatrzonych w różnych mediach choreografii, próbując swoich sił w różnych stylach, z oślim uporem powtarzając kroki, z którymi miał problem, aż stawały się dla niego banalnie proste. I tak jak przez dłuższy czas traktował to jako nic więcej ponad hobby, tak będąc w pierwszej klasie szkoły średniej poczuł, że może jednak… Może warto byłoby pomyśleć o tym na poważnie. Z nagłym olśnieniem zgrało się w czasie nowe zamiłowanie jego przyjaciółki do muzyki popowej z Korei Południowej, z której pochodziły ich matki; Atlas nie potrzebował dużo czasu, żeby tą miłością się od niej zarazić. Choreografie, wizualna otoczka i energia na scenie jaką prezentowali idole wydawały się być spełnieniem marzeń, a element tras koncertowych po całym świecie dodatkowo obudził w nim ambicje na obranie właśnie takiej ścieżki w życiu. Więc spróbował. I choć nie nastawiał się na wiele biorąc poprawkę na bycie samoukiem, zapisanie się na globalne przesłuchanie do wymarzonej wytwórni skończyło się sukcesem.
Zderzenie się z rzeczywistością w wielu aspektach drastycznie różną od tej, którą znał, było jednocześnie stresujące i ekscytujące. Z fascynacją poznawał elementy obcej kultury, uczył się języka, a wyczerpujące treningi dały mu poczucie, że teraz faktycznie wkraczał na profesjonalną ścieżkę. Potrzebował trochę ponad roku, żeby dostać zielone światło do debiutu w O.O – uczył się szybko, a braki w koreańskim okazały się nie być przeszkodą i zamiast tego potraktowano je jako atut, urokliwy element jego persony, którym miał podbijać serca fanów. I, po trzech latach aktywności, chyba spokojnie można powiedzieć, że zdało to egzamin.
Matka, po części chcąc zapewnić mu zajęcie, a po części poratować swoją przyjaciółkę, której córeczka była zdecydowanie zbyt nieśmiała na samotne podejmowanie się nowych rzeczy bez względu na to, jak bardzo ją interesowały, zapisała go na lekcje tańca towarzyskiego. Początkowo, naturalnie, musiał trochę pokręcić nosem, pomarudzić, ale ostatecznie nie potrafił odmówić. Nie chciał sprawiać zawodu mamie, bo widział, że jej zależy – że chce dla niego dobrze i robi to, co potrafi, żeby jakoś zapełnić dziurę, jaką pozostawiało w nim tkwienie w miastowej dżungli, kiedy śnił o dalekich podróżach. Dość szybko też przekonał się do nowej koleżanki, z którą od początku złapał nić porozumienia. Ich przyjaźń rosła ramię w ramię z przekonaniem, że zajęcia nie do końca spełniały ich oczekiwań – ruch był fajny, przyswajanie nowych kroków i satysfakcja z odkrywania własnych możliwości z tym związanych obojgu dostarczały solidną dawkę dopaminy, ale… To nie było to. Atlasowi wystarczyło parę miesięcy, żeby nuda kompletnie zabiła w nim chęć na dalsze lekcje.
Alternatywa przyszła niespodziewanie, w postaci “Step Up”, które razem obejrzeli na kanapie w jego salonie, zajadając się popcornem i z coraz większą ekscytacją obserwując wydarzenia na ekranie. Był to moment, w którym Atlas naprawdę pokochał taniec – zaczął poświęcać mu każdą wolną chwilę, na własną rękę ucząc się znalezionych w internecie czy podpatrzonych w różnych mediach choreografii, próbując swoich sił w różnych stylach, z oślim uporem powtarzając kroki, z którymi miał problem, aż stawały się dla niego banalnie proste. I tak jak przez dłuższy czas traktował to jako nic więcej ponad hobby, tak będąc w pierwszej klasie szkoły średniej poczuł, że może jednak… Może warto byłoby pomyśleć o tym na poważnie. Z nagłym olśnieniem zgrało się w czasie nowe zamiłowanie jego przyjaciółki do muzyki popowej z Korei Południowej, z której pochodziły ich matki; Atlas nie potrzebował dużo czasu, żeby tą miłością się od niej zarazić. Choreografie, wizualna otoczka i energia na scenie jaką prezentowali idole wydawały się być spełnieniem marzeń, a element tras koncertowych po całym świecie dodatkowo obudził w nim ambicje na obranie właśnie takiej ścieżki w życiu. Więc spróbował. I choć nie nastawiał się na wiele biorąc poprawkę na bycie samoukiem, zapisanie się na globalne przesłuchanie do wymarzonej wytwórni skończyło się sukcesem.
Zderzenie się z rzeczywistością w wielu aspektach drastycznie różną od tej, którą znał, było jednocześnie stresujące i ekscytujące. Z fascynacją poznawał elementy obcej kultury, uczył się języka, a wyczerpujące treningi dały mu poczucie, że teraz faktycznie wkraczał na profesjonalną ścieżkę. Potrzebował trochę ponad roku, żeby dostać zielone światło do debiutu w O.O – uczył się szybko, a braki w koreańskim okazały się nie być przeszkodą i zamiast tego potraktowano je jako atut, urokliwy element jego persony, którym miał podbijać serca fanów. I, po trzech latach aktywności, chyba spokojnie można powiedzieć, że zdało to egzamin.
