zdjęcieinformacjebiografia
Chae Haerin
Kazuha Nakamura
burzę i zapach ozonu; szybką jazdę; zaskakiwać; tańczyć w deszczu; jednorazowe, smakowe papierosy; miętę; ciekawych ludzi; wyzwania intelektualne; szeroko pojętą wolność; inteligentne poczucie humoru; widok czystego, rozgwieżdżonego nieba; być doceniana; rysować; słuchać gry na fortepianie
upałów; składania obietnic bez pokrycia; śpiewać; obskurnych moteli; szastania pieniędzmi; pustych komplementów; nadmiernego spożywania alkoholu; zbyt ostrego jedzenia; pozować do zdjęć; pomidorów; zapachu róż; oczywistego bullshitu; zbyt słodkich i gorzkich rzeczy; przyznawać się do przybranej rodziny
Chae Haerin
Riri, Rin
24.01.2000, Seoul
Koreańskie
Manager
FUN Entertainment
Riri, Rin
24.01.2000, Seoul
Koreańskie
Manager
FUN Entertainment
biografia
Piękno - obok dobrych intencji - to prawdopodobnie jedyne, czemu nauczono ją nie ufać w życiu bezwarunkowo. W niektórych z przegniłych narcyzmem kręgów jej przybranej rodziny uroda, a nierzadko także idąca z nią w parze próżność uchodzą już niemal za cnotę i dokładnie ten sam zepsuty system wartości przez lata stanowił jeden z głównych fundamentów jej wychowania, wpajany jej nieświadomie zarówno przez matkę, jak i ojczyma. Ta sama zachwycająca twarz, która przyczyniła się do entuzjastycznego otwarcia przed samotną kobietą z dzieckiem bram jego posiadłości, jest także kluczowym powodem wyniesienia jej przez krewnych męża na rodzinny piedestał, jak również przymknięcia oka na niewygodną obecność Haerin, będącej bolesnym przypomnieniem, że nawet piękno nie jest w stanie wymazać niektórych ran.
Nowe środowisko, nowi ludzie, nowe miejsca - nagłe zderzenie z odmienną rzeczywistością było nie tyle bolesne, co po prostu dezorientujące, jako że zmiany nie nadchodziły falami, a nastąpiły praktycznie z dnia na dzień. W jednej chwili była dziesięciolatką w używanych butach, a w następnej mogła przebierać w garderobie pełnej kreacji od prywatnych projektantów. Błyskotki, liczne prezenty i obietnice, którymi zachęcano ją do podporządkowywania się nowym zasadom rzadko kiedy odnosiły właściwy skutek i bez względu na to, co robiła czy jak bardzo się starała, dla niektórych zawsze była zbyt. Zbyt krnąbrna, zbyt głośna, zbyt szczera, zbyt uparta, zbyt podobna do biologicznego ojca... Odziedziczona po matce uroda i uroczy uśmiech sprawiały jednak, że wybaczano jej większość przewinień, wierząc że wraz z wejściem w nastoletniość zacznie wreszcie doceniać żywot nowobogackiej księżniczki.
Być może wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby nie nacisk ze strony matki i co rusz wytykane niedociągnięcia. Nie możesz być jak starszy brat? stało się nieodłączną częścią niemal każdego kazania, którym suszyła jej głowę ilekroć postąpiła w sposób odbiegający od rodzinnych standardów. Chłopiec, do którego nawiązywała jej rodzicielka nie był jej rodzonym bratem, ale rzeczywiście był idealny. To jak mówił, w jaki sposób się poruszał czy grał na instrumentach - zazdrościła mu nie tylko talentu, ale również łatwości, z jaką zaskarbiał sobie miłość macochy, o którą ona musiała się dopominać. Haerin mogła tylko stać i ładnie wyglądać, ale zwykle nawet to robiła nie tak.
Mając piętnaście lat miała już serdecznie dość ciągłej presji i niepowodzeń. Odkąd tylko sięgała pamięcią, ciągnęło się za nią ciche marzenie o zostaniu idolką, które zmuszona była dusić w sobie, by nie narażać się na matczyną krytykę lub co gorsza: drwinę. Im dłużej jednak obijała się o ściany złotej klatki, tym bardziej tęskniła za wolnością, więc gdy tylko nadarzyła się okazja, wyfrunęła z niej... Prosto w szpony okrutnej rzeczywistości. Szansa na karierę pojawiła się o wiele szybciej, niż się spodziewała, choć wtedy nie wzbudziło to w niej większych podejrzeń; chciała działać, osiągnąć coś bez pomocy rodziny, a jednocześnie udowodnić im, że może zapracować na sukces bez ich ingerencji czy wpływów. Była tylko głupiutką, naiwną nastolatką, która obrała drogę na skróty z nadzieją, że dzięki temu wreszcie zabłyśnie w oczach najbliższych, ale wieczór, który miał okazać się drogą do sławy, stał się jej najgorszym koszmarem.
Mężczyzna, który podał się za managera jednej z wytwórni był jedynie oszustem, który ostatecznie upił ją i wykorzystał, by następnie porzucić w podrzędnym motelu jak zużytą lalkę. Od chwili, gdy wreszcie odzyskała przytomność i dotarło do niej, co właściwie się wydarzyło, nie była już tą samą Rin. Dojście do siebie zajęło jej kilka dni, a kiedy wreszcie zjawiła się w domu, zrobiła to z nowym nastawieniem i celem, który nakreślił kierunek jej przyszłej kariery. Porzucenie mrzonek o zostaniu gwiazdą okazało się wtedy zaskakująco łatwe, zamiast tego postanowiła zostać kimś, kto chroniłby takie młode, zagubione dusze, jak jej własna i sprawował nad nimi pieczę w trakcie tej trudnej drogi na szczyt, by żadna z nich nie musiała nigdy doświadczać podobnych przykrości. W tym celu ukończyła szkołę, a potem studia, gdzieś w trakcie odcinając się od większości rodziny, która w najmniejszym stopniu nie popierała jej decyzji o zostaniu managerem. Smutną prawdę o tym, dlaczego stało się to dla niej takie istotne zachowała dla siebie, z bólem i związaną z nim samotnością mierząc się w pojedynkę.
Planowała brać pod opiekę jedynie przedstawicielki płci pięknej lub ich zespoły i gdyby nie przysługa, o którą poprosił ją jeden z przybranego wujostwa, zapewne nigdy nie rozważyłaby zarządzania karierą męskiego idola. Zgodziła się jednak na tymczasowe zastępstwo z myślą, że polecenie w topowej wytwórni i zebrane tam doświadczenie pomogą jej w rozwoju kariery. Od czegoś musiała w końcu zacząć, dlatego zjawiła się w biurze po zakończonych kursach, pełna entuzjazmu i gotowa do pracy.
Nowe środowisko, nowi ludzie, nowe miejsca - nagłe zderzenie z odmienną rzeczywistością było nie tyle bolesne, co po prostu dezorientujące, jako że zmiany nie nadchodziły falami, a nastąpiły praktycznie z dnia na dzień. W jednej chwili była dziesięciolatką w używanych butach, a w następnej mogła przebierać w garderobie pełnej kreacji od prywatnych projektantów. Błyskotki, liczne prezenty i obietnice, którymi zachęcano ją do podporządkowywania się nowym zasadom rzadko kiedy odnosiły właściwy skutek i bez względu na to, co robiła czy jak bardzo się starała, dla niektórych zawsze była zbyt. Zbyt krnąbrna, zbyt głośna, zbyt szczera, zbyt uparta, zbyt podobna do biologicznego ojca... Odziedziczona po matce uroda i uroczy uśmiech sprawiały jednak, że wybaczano jej większość przewinień, wierząc że wraz z wejściem w nastoletniość zacznie wreszcie doceniać żywot nowobogackiej księżniczki.
Być może wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby nie nacisk ze strony matki i co rusz wytykane niedociągnięcia. Nie możesz być jak starszy brat? stało się nieodłączną częścią niemal każdego kazania, którym suszyła jej głowę ilekroć postąpiła w sposób odbiegający od rodzinnych standardów. Chłopiec, do którego nawiązywała jej rodzicielka nie był jej rodzonym bratem, ale rzeczywiście był idealny. To jak mówił, w jaki sposób się poruszał czy grał na instrumentach - zazdrościła mu nie tylko talentu, ale również łatwości, z jaką zaskarbiał sobie miłość macochy, o którą ona musiała się dopominać. Haerin mogła tylko stać i ładnie wyglądać, ale zwykle nawet to robiła nie tak.
Mając piętnaście lat miała już serdecznie dość ciągłej presji i niepowodzeń. Odkąd tylko sięgała pamięcią, ciągnęło się za nią ciche marzenie o zostaniu idolką, które zmuszona była dusić w sobie, by nie narażać się na matczyną krytykę lub co gorsza: drwinę. Im dłużej jednak obijała się o ściany złotej klatki, tym bardziej tęskniła za wolnością, więc gdy tylko nadarzyła się okazja, wyfrunęła z niej... Prosto w szpony okrutnej rzeczywistości. Szansa na karierę pojawiła się o wiele szybciej, niż się spodziewała, choć wtedy nie wzbudziło to w niej większych podejrzeń; chciała działać, osiągnąć coś bez pomocy rodziny, a jednocześnie udowodnić im, że może zapracować na sukces bez ich ingerencji czy wpływów. Była tylko głupiutką, naiwną nastolatką, która obrała drogę na skróty z nadzieją, że dzięki temu wreszcie zabłyśnie w oczach najbliższych, ale wieczór, który miał okazać się drogą do sławy, stał się jej najgorszym koszmarem.
Mężczyzna, który podał się za managera jednej z wytwórni był jedynie oszustem, który ostatecznie upił ją i wykorzystał, by następnie porzucić w podrzędnym motelu jak zużytą lalkę. Od chwili, gdy wreszcie odzyskała przytomność i dotarło do niej, co właściwie się wydarzyło, nie była już tą samą Rin. Dojście do siebie zajęło jej kilka dni, a kiedy wreszcie zjawiła się w domu, zrobiła to z nowym nastawieniem i celem, który nakreślił kierunek jej przyszłej kariery. Porzucenie mrzonek o zostaniu gwiazdą okazało się wtedy zaskakująco łatwe, zamiast tego postanowiła zostać kimś, kto chroniłby takie młode, zagubione dusze, jak jej własna i sprawował nad nimi pieczę w trakcie tej trudnej drogi na szczyt, by żadna z nich nie musiała nigdy doświadczać podobnych przykrości. W tym celu ukończyła szkołę, a potem studia, gdzieś w trakcie odcinając się od większości rodziny, która w najmniejszym stopniu nie popierała jej decyzji o zostaniu managerem. Smutną prawdę o tym, dlaczego stało się to dla niej takie istotne zachowała dla siebie, z bólem i związaną z nim samotnością mierząc się w pojedynkę.
Planowała brać pod opiekę jedynie przedstawicielki płci pięknej lub ich zespoły i gdyby nie przysługa, o którą poprosił ją jeden z przybranego wujostwa, zapewne nigdy nie rozważyłaby zarządzania karierą męskiego idola. Zgodziła się jednak na tymczasowe zastępstwo z myślą, że polecenie w topowej wytwórni i zebrane tam doświadczenie pomogą jej w rozwoju kariery. Od czegoś musiała w końcu zacząć, dlatego zjawiła się w biurze po zakończonych kursach, pełna entuzjazmu i gotowa do pracy.
