zdjęcieinformacjebiografia
Shim Gyuri
Zhou Jieqiong
literatura ♦ aromatyczne jedzenie ♦ czarna kawa ♦ zdjęcia portretowe ♦ ekspresjonizm ♦ impresjonizm ♦ zadbane dłonie ♦ wełniane swetry ♦ elegancka moda ♦ długie spacery ♦ komedie romantyczne ♦ ścięte kwiaty ♦ kameralne miejsca ♦ deszcz ♦ minimalistyczna biżuteria ♦ prasa
realizm i naturalizm ♦ brzydkie pismo ♦ koty ♦ zmywanie naczyń ♦ szaliki ♦ piercing ♦ fast foody ♦ gry karciane ♦ horrory ♦ thrillery ♦ kwiaty doniczkowe ♦ gryzonie ♦ taniec ♦ stereotypy ♦ tłum ♦ telewizja ♦ mięso ♦ portale plotkarskie ♦ owady ♦ pająki ♦ swetry golfowe ♦ ryby
Shim Gyuri
-
06 XII 1997, Seul
koreańskie
specjalistka ds. organizacji wydarzeń
La Mer
-
06 XII 1997, Seul
koreańskie
specjalistka ds. organizacji wydarzeń
La Mer
biografia
Kiedy Hang Kang w 2007 roku wydawała swoją "Wegetariankę" świat dziwił się, jakie trudności mogą napotykać kobietę z powodu zwykłych preferencji żywieniowych. Wegetarianizm podbijał wtedy świat. Korea miała zrobić to za kilka lat, otwierając swoje podwoje na świat, jego oceny i kolonialną postawę, która zawsze stawiała ją w roli tego dziwnego kraju.
Gyuri zawsze miała wrażenie, że jest za mało koreańska, jak na Koreankę.
Nie lubiła jeść zwierząt, niezależnie od tego, czy chodziły, latały czy pływały. Nie lubiła, gdy na ulicy gwizdali za nią jej rówieśnicy. Nie lubiła, gdy musiała pokornie skłaniać kark przed starszymi tylko dlatego, że oni byli starsi. I nie lubiła tego, że musiała szanować ludzi, którzy nie szanują jej, tylko dlatego, że mieli więcej doświadczenia. Była człowiekiem. Jak każdy człowiek miała skórę, kości (niektóre nawet złamane), chodziła i oddychała. I właśnie z tego powodu należał się jej szacunek tak, jak mógłby się należeć każdemu innemu człowiekowi. Ale nie w Korei. Nie w rodzinie Shim. Właściwie nie w żadnej rodzinie, która mogła uchodzić za tradycyjną i musiała spacyfikować tak niepokorny charakter jak ten, którym natura obdarzyła Gyuri.
Lata młodości były dla niej latami walki z konwenansami, trudnościami, z rodziną. Zabójcze rozpychanie się łokciami o własną przyszłość. Bo młodszemu dziecku nigdy miejsce nie należy się z automatu. Młodsze dziecko zawsze musi o siebie zawalczyć i się wyróżnić. I nic nie znaczyło to, że Gyuri odznaczała się ponadprzeciętnym intelektem, który pozwolił jej zacząć szkołę rok wcześniej. Nic nie znaczyły najwyższe noty. A to wszystko dlatego, że odbierała je z kolorowymi włosami, specjalnie zgarbiona, z dziwnymi naszywkami doczepionymi do kamizelki szkolnego mundurka.
Europa wydawała się jej inna. Mniej duszna. Bardziej kolorowa. Bardziej akceptująca wobec tego, jaka Gyuri była. Otwarta na to, jak ciekawy był dla niej świat. Cierpliwa wobec jej otwartości, która nie przystoi przecież młodej Koreance.
Czy wobec tego można było się dziwić, że Shim Gyuri wyrwała się do Europy przy pierwszej możliwej okazji, już na pierwszym roku swoich studiów z historii sztuki? I czy dziwić można się było temu, że zachłyśnięta wszystkim, co oferowały jej Włochy i oferował jej Rzym, zakochała się bez pamięci w człowieku, który akceptował ją taką, jaka była i nie chciał uczynić z niej wzorowej mieszkanki Włoch, pozwalając jej brać z obyczajów to, co tylko chciała? Krótka, studencka wymiana zmieniła się w długie lata poświęcone najpierw na studia licencjackie, później na studia magisterskie, a na samym końcu studia doktoranckie, które zakończyły się pomyślną obroną, gdy nad Rzymem w pełnej krasie świeciło sierpniowe słońce?
Nikt nie wiedział, że siniak, który miała wtedy na dole szczęki nie jest wynikiem nieszczęśliwego wypadku, a reakcją jej męża na kolejny negatywny test ciążowy. I nikt nie wiedział też, że gdy Gyuri (w połowie imprezy na której świętowano uzyskany przez nią tytuł) wychodziła się przewietrzyć jej noga już nigdy miała nie stanąć w tym mieszkaniu i na włoskiej ziemi na dłużej, niż krótkie wakacje.
Bo jeśli miała być popychadłem i wyrzutkiem z powodu tego, jaka była, to tylko i wyłącznie na własnej ziemi i na własnych zasadach.
Gyuri zawsze miała wrażenie, że jest za mało koreańska, jak na Koreankę.
Nie lubiła jeść zwierząt, niezależnie od tego, czy chodziły, latały czy pływały. Nie lubiła, gdy na ulicy gwizdali za nią jej rówieśnicy. Nie lubiła, gdy musiała pokornie skłaniać kark przed starszymi tylko dlatego, że oni byli starsi. I nie lubiła tego, że musiała szanować ludzi, którzy nie szanują jej, tylko dlatego, że mieli więcej doświadczenia. Była człowiekiem. Jak każdy człowiek miała skórę, kości (niektóre nawet złamane), chodziła i oddychała. I właśnie z tego powodu należał się jej szacunek tak, jak mógłby się należeć każdemu innemu człowiekowi. Ale nie w Korei. Nie w rodzinie Shim. Właściwie nie w żadnej rodzinie, która mogła uchodzić za tradycyjną i musiała spacyfikować tak niepokorny charakter jak ten, którym natura obdarzyła Gyuri.
Lata młodości były dla niej latami walki z konwenansami, trudnościami, z rodziną. Zabójcze rozpychanie się łokciami o własną przyszłość. Bo młodszemu dziecku nigdy miejsce nie należy się z automatu. Młodsze dziecko zawsze musi o siebie zawalczyć i się wyróżnić. I nic nie znaczyło to, że Gyuri odznaczała się ponadprzeciętnym intelektem, który pozwolił jej zacząć szkołę rok wcześniej. Nic nie znaczyły najwyższe noty. A to wszystko dlatego, że odbierała je z kolorowymi włosami, specjalnie zgarbiona, z dziwnymi naszywkami doczepionymi do kamizelki szkolnego mundurka.
Europa wydawała się jej inna. Mniej duszna. Bardziej kolorowa. Bardziej akceptująca wobec tego, jaka Gyuri była. Otwarta na to, jak ciekawy był dla niej świat. Cierpliwa wobec jej otwartości, która nie przystoi przecież młodej Koreance.
Czy wobec tego można było się dziwić, że Shim Gyuri wyrwała się do Europy przy pierwszej możliwej okazji, już na pierwszym roku swoich studiów z historii sztuki? I czy dziwić można się było temu, że zachłyśnięta wszystkim, co oferowały jej Włochy i oferował jej Rzym, zakochała się bez pamięci w człowieku, który akceptował ją taką, jaka była i nie chciał uczynić z niej wzorowej mieszkanki Włoch, pozwalając jej brać z obyczajów to, co tylko chciała? Krótka, studencka wymiana zmieniła się w długie lata poświęcone najpierw na studia licencjackie, później na studia magisterskie, a na samym końcu studia doktoranckie, które zakończyły się pomyślną obroną, gdy nad Rzymem w pełnej krasie świeciło sierpniowe słońce?
Nikt nie wiedział, że siniak, który miała wtedy na dole szczęki nie jest wynikiem nieszczęśliwego wypadku, a reakcją jej męża na kolejny negatywny test ciążowy. I nikt nie wiedział też, że gdy Gyuri (w połowie imprezy na której świętowano uzyskany przez nią tytuł) wychodziła się przewietrzyć jej noga już nigdy miała nie stanąć w tym mieszkaniu i na włoskiej ziemi na dłużej, niż krótkie wakacje.
Bo jeśli miała być popychadłem i wyrzutkiem z powodu tego, jaka była, to tylko i wyłącznie na własnej ziemi i na własnych zasadach.
