zdjęcieinformacjebiografia
Ryong Moon
Jeong Yun-ho
☾ Biżuteria ☾ Rysunek ☾ Moda ☾ Ostre jedzenie ☾ Wszystko co ma brzoskwiniowy smak i zapach ☾ Filmy z lat 90/00 ☾ Burze ☾ Wschody słońca ☾ Wycieczki do planetarium i obserwatorium ☾ Koty ☾ Zimę ☾ Kolor liliowy i pomarańczowy ☾ Wyjazd na camping by obserwować gwiazdy ☾ Łucznictwo ☾ Swoje dłonie
☆Nadmiernego Hałasu ☆Zaburzenia rutyny ☆Ostrego światła i dźwięku ☆Czekolady ☆Upałów ☆Stanu upojenia ☆Papierosów ☆Widok Krwi ☆Kawy ☆Pomarańczowych smaków i zapachów ☆Blockbusterów ☆Bulgogi ☆Nadmiernej głupoty
Ryong Moon
Moony
17.04.1999 Seoul
Koreańskie
Jubiler
Byeolbit Boseok
Moony
17.04.1999 Seoul
Koreańskie
Jubiler
Byeolbit Boseok
biografia
Moon przyszedł na świat jako środkowe dziecko w rodzinie jubilerów, gdzie zamiłowanie do piękna i dbałość o detale były niemal dziedziczone z krwią. Choć ich mała pracownia jubilerska cieszyła się opinią miejsca, gdzie tworzy się wyjątkowe cuda, życie rodziny nie zawsze było usłane różami. Często bywało tak, że mimo wielkiego serca wkładanego w pracę, dochody były skromne, a biznes wymagał nieustannego wsparcia finansowego. Jednak ta sytuacja nauczyła Moona czegoś niezwykle cennego — doceniania drobnych radości i siły rodzinnych więzi.
Już jako dziecko Moon emanował spokojem i ciepłem, jakby niósł w sobie odrobinę słońca. Był tym typem dziecka, które w każdej sytuacji próbowało rozładować napięcie, przynosząc innym uśmiech. Jego serdeczna natura i niezwykła empatia sprawiały, że pragnął, aby wszyscy wokół czuli się szczęśliwi. Można było na niego liczyć jako na mały „promyczek słońca” — jego energia i radość bycia razem wypełniały każdy kąt ich skromnego domu.
Wszystko jednak uległo zmianie, gdy na świecie pojawił się jego najmłodszy brat. Z nagłą zmianą uwagi na młodsze rodzeństwo Moon poczuł, jakby powoli odsuwał się w cień. Mimo to, jego natura kazała mu być zawsze gotowym do pomocy, a na sercu leżało mu wsparcie bliskich. Z upływem czasu coraz częściej można było go znaleźć w pracowni, obserwującego ojca przy pracy nad delikatnymi, misternymi projektami biżuterii. Zafascynowany precyzją i pasją ojca, marzył, by pewnego dnia być taki sam jak on. Chciał tworzyć takie dzieła, które przyciągną spojrzenia, zostaną zapamiętane i będą wywoływać emocje.
By osiągnąć swoje marzenie, Moon zabrał się do pracy — trenował szkice, malowanie, rozwijał swoją estetykę i wyobraźnię, które były mu niezbędne w zawodzie jubilera. Zabrakło jednak środków na profesjonalne zajęcia, bo rodzice postanowili najpierw zainwestować w najstarsze dziecko. Moon jednak nie poddał się. Samodzielnie, z pasją, poznawał tajniki sztuki, korzystając z każdej okazji, by się doskonalić. Dopiero gdy rodzinny biznes zaczął przynosić stałe dochody, rodzice mogli wysłać Moona i jego młodszego brata na dodatkowe zajęcia. Było to spełnienie jego cichego marzenia o rozwoju, a także moment, w którym poczuł, że jego wysiłek i determinacja mogą go doprowadzić do upragnionego celu.
Moon od małego wiedział jedno — studia to nie jego droga. Zbyt mocno pociągał go świat błyszczących kamieni, finezyjnych kształtów i kreatywnego rzemiosła, by w głowie mieć książki i teorie. Poza tym, przyznajmy szczerze, nauka nigdy nie była jego mocną stroną, a o stypendium mógł jedynie pomarzyć. Marzył za to o zostaniu jubilerem z prawdziwego zdarzenia, kimś, kto potrafi stworzyć biżuterię tak wyjątkową, że zachwycała się nią cała stolica.
Zamiast studiować, Moon wybrał szkołę zawodową, gdzie uczył się fachu w sposób, który dawał mu satysfakcję i rozwijał jego artystyczny talent. Chodził na warsztaty z projektowania biżuterii i rzemiosła artystycznego, chłonąc wiedzę jak gąbka i odkrywając swoje zdolności, o których wcześniej nie miał pojęcia. Po zakończeniu edukacji los uśmiechnął się do niego — udało mu się zdobyć praktykę u jednego z najbardziej znanych jubilerów w Seulu. To była prawdziwa przepustka do świata luksusu i piękna. Praca u mistrza otwierała przed nim możliwości, o jakich wielu mogło tylko śnić: dostęp do najlepszych materiałów, szansa na uczenie się od najlepszych i możliwość rozwoju, jakiej nigdy wcześniej nie miał.
Ale Moon miał inny plan. Mimo błyskotliwych perspektyw, postanowił wrócić do skromnej, rodzinnej pracowni. Pragnął, by nazwisko jego rodziny znaczyło coś więcej na mapie Seulu, by to małe miejsce zaczęło rozkwitać kreatywnością i pięknem. Niestety, ojciec Moona miał bardziej tradycyjne podejście do jubilerskiego rzemiosła. Był człowiekiem, który lubił robić wszystko zgodnie z zasadami i „pod linijkę,” podczas gdy Moon miał głowę pełną nowatorskich pomysłów, które chciał przekuć w rzeczywistość.
Przez to Moon często czuł się jak ptak uwięziony w złotej klatce. W dzień pracował pod dyktando ojca, trzymając się ustalonych, klasycznych wzorców, ale wieczorami zamykał się w swoim pokoju, gdzie dawał upust wyobraźni i tworzył własne, unikatowe projekty biżuterii. Publikował je w mediach społecznościowych, gdzie powoli zyskiwały uznanie i zdobywały pierwszych fanów. Czasem marzył, że uda mu się kiedyś przekonać ojca do zmiany strategii i wprowadzenia powiewu świeżości do rodzinnego biznesu. Innym razem zastanawiał się, czy nie lepiej byłoby zostawić wszystko za sobą, wyprowadzić się, zacząć żyć na własną rękę i poszukać nowych możliwości w świecie artystycznym.
Na razie jednak Moon utknął w swoistej próżni, pełen tęsknoty za większym światem, gdzie mógłby w pełni realizować swoje marzenia. Codziennie balansuje między marzeniami o potencjalnej wielkości rodzinnego biznesu a wizją własnego sukcesu, który przyniósłby mu uznanie.
Już jako dziecko Moon emanował spokojem i ciepłem, jakby niósł w sobie odrobinę słońca. Był tym typem dziecka, które w każdej sytuacji próbowało rozładować napięcie, przynosząc innym uśmiech. Jego serdeczna natura i niezwykła empatia sprawiały, że pragnął, aby wszyscy wokół czuli się szczęśliwi. Można było na niego liczyć jako na mały „promyczek słońca” — jego energia i radość bycia razem wypełniały każdy kąt ich skromnego domu.
Wszystko jednak uległo zmianie, gdy na świecie pojawił się jego najmłodszy brat. Z nagłą zmianą uwagi na młodsze rodzeństwo Moon poczuł, jakby powoli odsuwał się w cień. Mimo to, jego natura kazała mu być zawsze gotowym do pomocy, a na sercu leżało mu wsparcie bliskich. Z upływem czasu coraz częściej można było go znaleźć w pracowni, obserwującego ojca przy pracy nad delikatnymi, misternymi projektami biżuterii. Zafascynowany precyzją i pasją ojca, marzył, by pewnego dnia być taki sam jak on. Chciał tworzyć takie dzieła, które przyciągną spojrzenia, zostaną zapamiętane i będą wywoływać emocje.
By osiągnąć swoje marzenie, Moon zabrał się do pracy — trenował szkice, malowanie, rozwijał swoją estetykę i wyobraźnię, które były mu niezbędne w zawodzie jubilera. Zabrakło jednak środków na profesjonalne zajęcia, bo rodzice postanowili najpierw zainwestować w najstarsze dziecko. Moon jednak nie poddał się. Samodzielnie, z pasją, poznawał tajniki sztuki, korzystając z każdej okazji, by się doskonalić. Dopiero gdy rodzinny biznes zaczął przynosić stałe dochody, rodzice mogli wysłać Moona i jego młodszego brata na dodatkowe zajęcia. Było to spełnienie jego cichego marzenia o rozwoju, a także moment, w którym poczuł, że jego wysiłek i determinacja mogą go doprowadzić do upragnionego celu.
Moon od małego wiedział jedno — studia to nie jego droga. Zbyt mocno pociągał go świat błyszczących kamieni, finezyjnych kształtów i kreatywnego rzemiosła, by w głowie mieć książki i teorie. Poza tym, przyznajmy szczerze, nauka nigdy nie była jego mocną stroną, a o stypendium mógł jedynie pomarzyć. Marzył za to o zostaniu jubilerem z prawdziwego zdarzenia, kimś, kto potrafi stworzyć biżuterię tak wyjątkową, że zachwycała się nią cała stolica.
Zamiast studiować, Moon wybrał szkołę zawodową, gdzie uczył się fachu w sposób, który dawał mu satysfakcję i rozwijał jego artystyczny talent. Chodził na warsztaty z projektowania biżuterii i rzemiosła artystycznego, chłonąc wiedzę jak gąbka i odkrywając swoje zdolności, o których wcześniej nie miał pojęcia. Po zakończeniu edukacji los uśmiechnął się do niego — udało mu się zdobyć praktykę u jednego z najbardziej znanych jubilerów w Seulu. To była prawdziwa przepustka do świata luksusu i piękna. Praca u mistrza otwierała przed nim możliwości, o jakich wielu mogło tylko śnić: dostęp do najlepszych materiałów, szansa na uczenie się od najlepszych i możliwość rozwoju, jakiej nigdy wcześniej nie miał.
Ale Moon miał inny plan. Mimo błyskotliwych perspektyw, postanowił wrócić do skromnej, rodzinnej pracowni. Pragnął, by nazwisko jego rodziny znaczyło coś więcej na mapie Seulu, by to małe miejsce zaczęło rozkwitać kreatywnością i pięknem. Niestety, ojciec Moona miał bardziej tradycyjne podejście do jubilerskiego rzemiosła. Był człowiekiem, który lubił robić wszystko zgodnie z zasadami i „pod linijkę,” podczas gdy Moon miał głowę pełną nowatorskich pomysłów, które chciał przekuć w rzeczywistość.
Przez to Moon często czuł się jak ptak uwięziony w złotej klatce. W dzień pracował pod dyktando ojca, trzymając się ustalonych, klasycznych wzorców, ale wieczorami zamykał się w swoim pokoju, gdzie dawał upust wyobraźni i tworzył własne, unikatowe projekty biżuterii. Publikował je w mediach społecznościowych, gdzie powoli zyskiwały uznanie i zdobywały pierwszych fanów. Czasem marzył, że uda mu się kiedyś przekonać ojca do zmiany strategii i wprowadzenia powiewu świeżości do rodzinnego biznesu. Innym razem zastanawiał się, czy nie lepiej byłoby zostawić wszystko za sobą, wyprowadzić się, zacząć żyć na własną rękę i poszukać nowych możliwości w świecie artystycznym.
Na razie jednak Moon utknął w swoistej próżni, pełen tęsknoty za większym światem, gdzie mógłby w pełni realizować swoje marzenia. Codziennie balansuje między marzeniami o potencjalnej wielkości rodzinnego biznesu a wizją własnego sukcesu, który przyniósłby mu uznanie.
