zdjęcieinformacjebiografia
kim soomin
zhou xinyu
słone przekąski ● słoneczniki ● wełniane swetry ● kakao ● słodkie napoje ● miętową czekoladę ● dokuczać innym ● zwracać na siebie uwagę ● porcelanowe figurki ● żywe kolory ● spadający śnieg
zimna ● skostniałych dłoni ● muzyki elektronicznej ● brudnych rąk ● dymu papierosowego ● bycia ignorowaną ● jedzenia które nie ma smaku ● spodni z szerokimi nogawkami ● cytrusów ● suchych ust
kim soomin
minnie
30/05/2004, seul, korea południowa
koreańskie
trainee
FUN ent.
minnie
30/05/2004, seul, korea południowa
koreańskie
trainee
FUN ent.
biografia
Gdy jesteś już kolejnym dzieckiem w wielodzietnej rodzinie to raczej masz łatwiej, niż ten, kto wyszedł z łona matki jako pierwszy. Tak przynajmniej się wydaje. Zazwyczaj to uwaga skupia się najbardziej na najstarszym i najmłodszym dziecku. Jedno znienawidzone, drugie ukochane. Gorzej, gdy jest was tyle, że zaczynacie się mylić i czasem matka woła na ciebie imieniem młodszej siostry. Innym razem zostajesz przechrzczona na imię kuzynki czy córki sąsiadki, której nawet nie lubisz.
Z biegiem lat Soomin zaczęła zauważać to, że potrzebna jest raczej jedynie do tego, by czasem wyręczyć matkę w pracach domowych, podstawić ojcu zupę na stół pod nos, gdy widać już po nim, że jest głodny i zmęczony. Czasem pomagała z młodszym rodzeństwem, pielęgnując w sobie coś, co można będzie potem nazwać empatią, chęcią niesienia pomocy innym. Tylko że ona nie robiła tego dlatego, że miała na to ochotę, a raczej z chęci bycia zauważoną.
Rodzice mieli za dużo dzieci by każdemu z osobna poświęcać uwagę. Starsze rodzeństwo nie chciało do końca spędzać czasu z małolatą, a młodsze jeszcze robiło w pieluchy. Dziewczyna zostawiona więc była albo sama sobie, albo niezliczonym kolegom i koleżankom, których czasem podbierała starszym Kimom. Przecież jak znają jej braci to mogą znać też ją, co za problem, mieszkają pod jednym dachem. Soomin uczyła się jak przylgnąć do każdego, byleby uzyskać chociaż chwilę uwagi i sprawić, że dla kogoś będzie zauważalna, na pierwszym miejscu.
Nie chciała za to wielu nagród. Nie potrzebowała cudownych stopni w szkole czy perfekcyjnej oceny z zachowania. Wolontariaty jej nie kręciły. Pomagała gdy coś z tego miała. Chodziła na spotkania z chłopakami w wieku starszych braci by móc albo zaleźć im za skórę albo sprawić, że poskarżą rodzicom. Nie skarżyli. A nawet jeśli matka z ojcem się o tym dowiadywali, to raczej machali jedynie ręką. Młoda jest, musi się wyszaleć.
Każda kolejna próba zwrócenia na siebie uwagi kończyła się fiaskiem, ale pchała ją do coraz dziwniejszych rozwiązań. Bo kto wpadłby na to, żeby pójść na przesłuchanie do jednej z czołowych wytwórni i jeszcze dostać w niej miejsce, tylko po to, by rodzice zauważyli, że istniejesz? Nie zauważyli, niestety, ale za to Soomin mogła teraz poznawać tajniki bycia trainee. Podobno ma debiutować już w pierwszym kwartale przyszłego roku! I podobno ma to być projekt, który zrewolucjonizuje przemysł muzyczny w Korei. Czy tym razem uda jej się sprawić, że ktoś z rodziny zauważy, że dwudziestoletnia Kim Soomin jednak istnieje?
Z biegiem lat Soomin zaczęła zauważać to, że potrzebna jest raczej jedynie do tego, by czasem wyręczyć matkę w pracach domowych, podstawić ojcu zupę na stół pod nos, gdy widać już po nim, że jest głodny i zmęczony. Czasem pomagała z młodszym rodzeństwem, pielęgnując w sobie coś, co można będzie potem nazwać empatią, chęcią niesienia pomocy innym. Tylko że ona nie robiła tego dlatego, że miała na to ochotę, a raczej z chęci bycia zauważoną.
Rodzice mieli za dużo dzieci by każdemu z osobna poświęcać uwagę. Starsze rodzeństwo nie chciało do końca spędzać czasu z małolatą, a młodsze jeszcze robiło w pieluchy. Dziewczyna zostawiona więc była albo sama sobie, albo niezliczonym kolegom i koleżankom, których czasem podbierała starszym Kimom. Przecież jak znają jej braci to mogą znać też ją, co za problem, mieszkają pod jednym dachem. Soomin uczyła się jak przylgnąć do każdego, byleby uzyskać chociaż chwilę uwagi i sprawić, że dla kogoś będzie zauważalna, na pierwszym miejscu.
Nie chciała za to wielu nagród. Nie potrzebowała cudownych stopni w szkole czy perfekcyjnej oceny z zachowania. Wolontariaty jej nie kręciły. Pomagała gdy coś z tego miała. Chodziła na spotkania z chłopakami w wieku starszych braci by móc albo zaleźć im za skórę albo sprawić, że poskarżą rodzicom. Nie skarżyli. A nawet jeśli matka z ojcem się o tym dowiadywali, to raczej machali jedynie ręką. Młoda jest, musi się wyszaleć.
Każda kolejna próba zwrócenia na siebie uwagi kończyła się fiaskiem, ale pchała ją do coraz dziwniejszych rozwiązań. Bo kto wpadłby na to, żeby pójść na przesłuchanie do jednej z czołowych wytwórni i jeszcze dostać w niej miejsce, tylko po to, by rodzice zauważyli, że istniejesz? Nie zauważyli, niestety, ale za to Soomin mogła teraz poznawać tajniki bycia trainee. Podobno ma debiutować już w pierwszym kwartale przyszłego roku! I podobno ma to być projekt, który zrewolucjonizuje przemysł muzyczny w Korei. Czy tym razem uda jej się sprawić, że ktoś z rodziny zauważy, że dwudziestoletnia Kim Soomin jednak istnieje?
