zdjęcieinformacjebiografia
Ka Seungwoo
Gong Yoo
wędkarstwo, ryby akwariowe, gekony, kawa z mlekiem, power nap, dobre wina, wycieczki górskie, tenis, zadbane dłonie, porządek w kuchni, kebaby, tempura, swój samochód, truskawki w czekoladzie, jimjilbang, rzeźbiarstwo, Ameryka Południowa
konferencje naukowe, latanie samolotem, plotki, piłka nożna, anime, rowerzyści, popularne radiostacje, komunikacja miejska, odświeżacze powietrza, poliester, brudna podłoga, curry, sałatki, fajerwerki, performance, karaoke
Ka Seungwoo
-
7.11.1988
koreańskie
lekarz medycyny ratunkowej
Sahmyook Medical Center
-
7.11.1988
koreańskie
lekarz medycyny ratunkowej
Sahmyook Medical Center
biografia
Będzie lekarzem.
Tak głosiła przepowiednia.
Wyrocznią, która doświadczyła tej wizji, była jego stara.
Ojciec się zgodził, nie mógł się nie zgodzić, wszyscy w tej rodzinie byli związani z medycyną, decyzja zapadła zanim w ogóle się urodził.
A potem się okazało, że jest ich dwójka, dwójka małych Ka. Może i nie ubierano ich tak samo, ale Seungwoo chodził na wszystkie zajęcia dodatkowe z siostrą, z nią się uczył i ścigał o oceny, ale z nią też na egzaminach ściągał.
Mieli swoje sekretne sygnały, podobno bliźnięta łączy specjalna więź, a Seungwoo chociaż sceptycznie podchodzi w życiu do wszystkich zjawisk niewyjaśnionych, tak nie mógł zaprzeczyć, że zawsze czuł, gdy coś się działo z jego siostrą, młodszą o dziesięć minut, nie tak.
Ale im bardziej był zmęczony, tym bardziej ta więź słabła i teraz, kiedy spędza w szpitalu ilości godzin, których nie jest w stanie już zliczyć, ma wrażenie, że za dużo jest zakłóceń w jego głowie, żeby usłyszeć własne myśli, a co dopiero siostry.
Ale zawsze była jego najlepszą przyjaciółką, bo w całym ich toku pilnego nauczania, na kolegów czasu było niewiele. Jeśli już jakiś miał, to tych, którzy byli dziećmi przyjaciół jego starych i kilka razy do roku jedni wpadali do drugich na sztywne imprezy z drogimi alkoholami.
Lubił te momenty, to był rzadki czas, żeby się pobawić, coś obejrzeć i powygłupiać się. Poza tym, nawet jego zajęcia pozalekcyjne, które miały służyć jako rozrywka, jak nauka chińskiego i angielskiego, jak tenis, i tak były obowiązkiem narzuconym na bliźnięta przez rodziców.
Pierwsze sześć lat studiów spędził w Liaoning, na Chińskim Uniwersytecie Medycznym i chociaż był to moment największych kryzysów i wątpliwości w jego życiu, było to też okres wolności. Kując osiemnaście godzin na dobę niejednokrotnie zastanawiał się, czy nie rzucić tego, nie wyjechać dalej, korzystając z funduszy, dopóki rodzice się nie zorientują. Wyjechać do Indii, Tajlandii, zostać chirurgiem plastycznym, miałby pełne ręce roboty.
Do dzisiaj trochę żałuje, że w to nie poszedł, może jego życie byłoby spokojniejsze. Ale wtedy by się nudził, bo nigdy nie zasmakował tak prawdziwie spokojnego życia.
W Lianoning zdał egzamin licencyjny, najpierw NMLE, spędził trzy lata na rezydenturze i otrzymał pozwolenie na dziesięć lat pracy. Ale czy chciał?
Pomimo spędzenia w Chinach swojej młodej dorosłości nie czuł się tam swobodnie. Było to też w dużej mierze winą jego i jego studiów, bo nie miał czasu zwyczajnie, żeby się zadomowić.
I tak wrócił do Seulu, przygotowując się do koreańskiego egzaminu licencyjnego, z którym - nie będzie kłamał - było więcej pierdolenia niż z tym w Lianoning. A raczej egzaminów, bo były trzy.
Jedź studiować medycynę w Chinach, mówili, nie ma lepszych uniwersytetów, mówili.
Nie dorobił się zdjęcia na facebooku, a ilekroć tam zaglądał, żeby sprawdzić coś na grupie z roku, obserwował, jak jego dalecy (bo innych nie miał) znajomi zakładają rodziny i podróżują.
A on co?
Głowy zszywał.
Było jechać do tej Tajlandii i operować kobietom nosy.
Podobno nigdy nie jest za późno, ale Seungwoo chyba tak bardzo przyzwyczajony jest do szpitalnych korytarzy, tego tempa życia, wiecznego zmęczenia, jedzenia tylko batona w trakcie siedemdziesięcio godzinowego dyżuru, że nie potrafi sobie siebie wyobrazić w innym środowisku.
Odpoczywa, kiedy na ryby jedzie. Wtedy jest dobry dzień.
Tak głosiła przepowiednia.
Wyrocznią, która doświadczyła tej wizji, była jego stara.
Ojciec się zgodził, nie mógł się nie zgodzić, wszyscy w tej rodzinie byli związani z medycyną, decyzja zapadła zanim w ogóle się urodził.
A potem się okazało, że jest ich dwójka, dwójka małych Ka. Może i nie ubierano ich tak samo, ale Seungwoo chodził na wszystkie zajęcia dodatkowe z siostrą, z nią się uczył i ścigał o oceny, ale z nią też na egzaminach ściągał.
Mieli swoje sekretne sygnały, podobno bliźnięta łączy specjalna więź, a Seungwoo chociaż sceptycznie podchodzi w życiu do wszystkich zjawisk niewyjaśnionych, tak nie mógł zaprzeczyć, że zawsze czuł, gdy coś się działo z jego siostrą, młodszą o dziesięć minut, nie tak.
Ale im bardziej był zmęczony, tym bardziej ta więź słabła i teraz, kiedy spędza w szpitalu ilości godzin, których nie jest w stanie już zliczyć, ma wrażenie, że za dużo jest zakłóceń w jego głowie, żeby usłyszeć własne myśli, a co dopiero siostry.
Ale zawsze była jego najlepszą przyjaciółką, bo w całym ich toku pilnego nauczania, na kolegów czasu było niewiele. Jeśli już jakiś miał, to tych, którzy byli dziećmi przyjaciół jego starych i kilka razy do roku jedni wpadali do drugich na sztywne imprezy z drogimi alkoholami.
Lubił te momenty, to był rzadki czas, żeby się pobawić, coś obejrzeć i powygłupiać się. Poza tym, nawet jego zajęcia pozalekcyjne, które miały służyć jako rozrywka, jak nauka chińskiego i angielskiego, jak tenis, i tak były obowiązkiem narzuconym na bliźnięta przez rodziców.
Pierwsze sześć lat studiów spędził w Liaoning, na Chińskim Uniwersytecie Medycznym i chociaż był to moment największych kryzysów i wątpliwości w jego życiu, było to też okres wolności. Kując osiemnaście godzin na dobę niejednokrotnie zastanawiał się, czy nie rzucić tego, nie wyjechać dalej, korzystając z funduszy, dopóki rodzice się nie zorientują. Wyjechać do Indii, Tajlandii, zostać chirurgiem plastycznym, miałby pełne ręce roboty.
Do dzisiaj trochę żałuje, że w to nie poszedł, może jego życie byłoby spokojniejsze. Ale wtedy by się nudził, bo nigdy nie zasmakował tak prawdziwie spokojnego życia.
W Lianoning zdał egzamin licencyjny, najpierw NMLE, spędził trzy lata na rezydenturze i otrzymał pozwolenie na dziesięć lat pracy. Ale czy chciał?
Pomimo spędzenia w Chinach swojej młodej dorosłości nie czuł się tam swobodnie. Było to też w dużej mierze winą jego i jego studiów, bo nie miał czasu zwyczajnie, żeby się zadomowić.
I tak wrócił do Seulu, przygotowując się do koreańskiego egzaminu licencyjnego, z którym - nie będzie kłamał - było więcej pierdolenia niż z tym w Lianoning. A raczej egzaminów, bo były trzy.
Jedź studiować medycynę w Chinach, mówili, nie ma lepszych uniwersytetów, mówili.
Nie dorobił się zdjęcia na facebooku, a ilekroć tam zaglądał, żeby sprawdzić coś na grupie z roku, obserwował, jak jego dalecy (bo innych nie miał) znajomi zakładają rodziny i podróżują.
A on co?
Głowy zszywał.
Było jechać do tej Tajlandii i operować kobietom nosy.
Podobno nigdy nie jest za późno, ale Seungwoo chyba tak bardzo przyzwyczajony jest do szpitalnych korytarzy, tego tempa życia, wiecznego zmęczenia, jedzenia tylko batona w trakcie siedemdziesięcio godzinowego dyżuru, że nie potrafi sobie siebie wyobrazić w innym środowisku.
Odpoczywa, kiedy na ryby jedzie. Wtedy jest dobry dzień.
