zdjęcieinformacjebiografia
sang haneul
kim taehyung
jajka w każdej postaci ● czekolada ● wiosna i jesień ● siatkówka ● klasyczna literatura ● psy ● tatuaże ● pewność siebie u innych ● zabawy włosami ● kłamać ● odkładać rzeczy na później ● papierosy zwykle i elektroniczne ● nucenie pod nosem ● spóźniać się
bekonu ● wanilii ● lato i zima ● piłka nożna ● harry potter ● koty ● pobieranie krwi ● nadmiernego mlaskania przy jedzeniu ● obgryzania paznokci i skórek ● zgrzytania zębami ● niezdecydowania ● dotykania go bez przyzwolenia ● gdy ktoś mu przerywa
sang haneul
han
23/03/1995, incheon
koreańskie
producent i raper
TUNE
han
23/03/1995, incheon
koreańskie
producent i raper
TUNE
biografia
Bycie najstarszym z rodzeństwa zdecydowanie pasowało do niego niczym pięść do nosa. No chyba, że nos był już rozkwaszony, a pięść umazana krwią, wtedy takie przyrównanie jest niestety trafne. Nie wiedział po kim był taki leniwy i jak bardzo prokrastynacja stała się codziennością w jego życiu, gdzie nawet w szkole na ostatnią chwilę zostawiał prace domowe, które odrabiał na kolanie, spisując je najczęściej od jakiejś koleżanki.
Czasem żartował nawet, że rodzice dorobili się kolejnej dwójki dzieci, żeby nie musieli się skupiać jedynie na nim i wstydzić wyłącznie za niego. Chociaż Han miał wrażenie, że nadal najbardziej to za niego musieli się tłumaczyć. Młodsze rodzeństwo kochał całym sobą, chociaż pewnie sprowadzał ich na złą drogę. Tak czasem mówiły sąsiadki, zwłaszcza gdy jego przedramiona zaczęły pokrywać tatuaże, a on jeszcze w liceum zaczął eksperymentować z farbowaniem włosów.
Czuł się odpowiedzialny za rodzinę, ale jakoś nie przeszkodziło mu to w zapakowaniu pewnego dnia manatków, zebrania młodszej siostry i przeprowadzeniu się do Seulu. Wielkie życie w wielkim mieście, coś idealnego dla początkującego rapera, który myślał, że podbije świat, ale jego teksty nie były niczym odkrywczym. Dlatego po kilku nieudanych próbach dostania się do jakiejkolwiek wytwórni postanowił dać sobie akurat z tym spokój. Mógł bawić się dalej w niespełnionego artystę, dodając utwory na Soundcloud.
Tak też zrobił. Fanbase nie jest do dzisiaj jakiś oszałamiający, ale pozwolił mu spróbować po kilku latach swoich sił w wytwórniowym wyścigu jeszcze raz, tym razem jednak jako producent. Bo w tworzeniu kawałków był zdecydowanie dobry, co widocznie odziedziczyła też młodsza siostra. Ewentualnie to on podebrał jej odrobinę talentu, niczym jedzenie z talerza gdy wpadali wraz z najmłodszym bratem w odwiedziny do rodziców.
Wielkie możliwości, wysokie budynki, woda sodowa, która powinna uderzyć do głowy, ale chyba nie uderzyła. Haneul nadal jest tym samym leniwym chłopakiem, który wyjechał do Seulu w poszukiwaniu lepszego miejsca dla siebie. Czy takie znalazł? Nie był pewny. Tutaj potrafił lepiej wtopić się w tłum, nie patrzono na niego krzywo przez farbowane włosy i tatuaże na rękach. Kontakt z idolami był zarówno dobrą formą rozrywki jak i wrzodem na dupie. Jednak, przecież, nie można mieć wszystkiego, nie w tych czasach.
Nadal nie uważał, że jest dobrym materiałem na najstarsze dziecko w rodzinie, ale chyba jakoś dawał sobie radę. Powoli zbliżał się do trzydziestki, gdzie rodzice, a już zwłaszcza zbyt wścibskie sąsiadki, próbowali wcisnąć mu do głowy ustatkowanie się. Jednak jemu pasowało takie życie. Skakanie z kwiatka na kwiatek, wrzucanie raz na jakiś czas piosenki do sieci i utrzymywanie się z produkowania dla jednej z czołowych wytwórni. Czego chcieć więcej?
On nie potrzebował niczego. Na partnerkę, ślub, dzieciaki, przyjdzie przecież jeszcze kiedyś czas. Bo choć bycie najstarszym miał zapisane w papierach, bo jednak daty urodzenia nie dało się oszukać, on czuł się jak ten najmłodszy. Może nawet młodszy od swojego brata. Lekkoduch, który starał się trzymać rodzeństwo w ryzach, a może sprowadzał ich na manowce? Oni raczej nie narzekali. Nie w momencie, w którym spotykali się u rodziców i znów spali w jednym pokoju, jak wtedy gdy byli dziećmi.
Bo każdy z nas, w głębi serca, jest jeszcze tym dzieciakiem, który nie chce dorosnąć pomimo mijających lat. I tak chyba najlepiej można określić charakter Sang Haneula. Wielki dzieciak, który nie dorósł do dorosłości.
Czasem żartował nawet, że rodzice dorobili się kolejnej dwójki dzieci, żeby nie musieli się skupiać jedynie na nim i wstydzić wyłącznie za niego. Chociaż Han miał wrażenie, że nadal najbardziej to za niego musieli się tłumaczyć. Młodsze rodzeństwo kochał całym sobą, chociaż pewnie sprowadzał ich na złą drogę. Tak czasem mówiły sąsiadki, zwłaszcza gdy jego przedramiona zaczęły pokrywać tatuaże, a on jeszcze w liceum zaczął eksperymentować z farbowaniem włosów.
Czuł się odpowiedzialny za rodzinę, ale jakoś nie przeszkodziło mu to w zapakowaniu pewnego dnia manatków, zebrania młodszej siostry i przeprowadzeniu się do Seulu. Wielkie życie w wielkim mieście, coś idealnego dla początkującego rapera, który myślał, że podbije świat, ale jego teksty nie były niczym odkrywczym. Dlatego po kilku nieudanych próbach dostania się do jakiejkolwiek wytwórni postanowił dać sobie akurat z tym spokój. Mógł bawić się dalej w niespełnionego artystę, dodając utwory na Soundcloud.
Tak też zrobił. Fanbase nie jest do dzisiaj jakiś oszałamiający, ale pozwolił mu spróbować po kilku latach swoich sił w wytwórniowym wyścigu jeszcze raz, tym razem jednak jako producent. Bo w tworzeniu kawałków był zdecydowanie dobry, co widocznie odziedziczyła też młodsza siostra. Ewentualnie to on podebrał jej odrobinę talentu, niczym jedzenie z talerza gdy wpadali wraz z najmłodszym bratem w odwiedziny do rodziców.
Wielkie możliwości, wysokie budynki, woda sodowa, która powinna uderzyć do głowy, ale chyba nie uderzyła. Haneul nadal jest tym samym leniwym chłopakiem, który wyjechał do Seulu w poszukiwaniu lepszego miejsca dla siebie. Czy takie znalazł? Nie był pewny. Tutaj potrafił lepiej wtopić się w tłum, nie patrzono na niego krzywo przez farbowane włosy i tatuaże na rękach. Kontakt z idolami był zarówno dobrą formą rozrywki jak i wrzodem na dupie. Jednak, przecież, nie można mieć wszystkiego, nie w tych czasach.
Nadal nie uważał, że jest dobrym materiałem na najstarsze dziecko w rodzinie, ale chyba jakoś dawał sobie radę. Powoli zbliżał się do trzydziestki, gdzie rodzice, a już zwłaszcza zbyt wścibskie sąsiadki, próbowali wcisnąć mu do głowy ustatkowanie się. Jednak jemu pasowało takie życie. Skakanie z kwiatka na kwiatek, wrzucanie raz na jakiś czas piosenki do sieci i utrzymywanie się z produkowania dla jednej z czołowych wytwórni. Czego chcieć więcej?
On nie potrzebował niczego. Na partnerkę, ślub, dzieciaki, przyjdzie przecież jeszcze kiedyś czas. Bo choć bycie najstarszym miał zapisane w papierach, bo jednak daty urodzenia nie dało się oszukać, on czuł się jak ten najmłodszy. Może nawet młodszy od swojego brata. Lekkoduch, który starał się trzymać rodzeństwo w ryzach, a może sprowadzał ich na manowce? Oni raczej nie narzekali. Nie w momencie, w którym spotykali się u rodziców i znów spali w jednym pokoju, jak wtedy gdy byli dziećmi.
Bo każdy z nas, w głębi serca, jest jeszcze tym dzieciakiem, który nie chce dorosnąć pomimo mijających lat. I tak chyba najlepiej można określić charakter Sang Haneula. Wielki dzieciak, który nie dorósł do dorosłości.
