zdjęcieinformacjebiografia
Kim Kyubok
Kim Kibum / Key
siebie, orzechy, pbfy, vaporwave, instrumenty klawiszowe, gitary elektryczne, żelki, pisanie utworów w ciszy, bubble tea, bardzo słodkie owoce, kolory, koncerty, Akira, kpop, francuskie elektro, seriale, Warhammer 4ed, street dance, kręcenie klipów
kawa, papierosy, transport publiczny, fast food, zima, dźwięki w telefonie, update social media, brudne naczynia, woda niegazowana, ciężkie perfumy, femme fatale, prażynki krewetkowe, migreny, ciasta , ocet, kwaśne owoce, tempura, jajka, lody na bazie mleka
Kim Kyubok
Ky
23/11/1995, Busan
Koreańskie
Idol
XOXO
Ky
23/11/1995, Busan
Koreańskie
Idol
XOXO
biografia
Głowa mu pęka. Nic nie pomaga.
Zdaje się, że dźwięki, które inni ignorują, których nie słyszą, dźwięki tła, jego doprowadzają do szału.
Słońce świeci za jasno, lampy sufitowe go oślepiają, musi mrużyć oczy. Ból jest nagły i składa Ky do łóżka. Musi się zaszyć, schować. Nienawidzi mieć migren. Przy tych najcięższych wymiotuje, nie widzi na jedno oko, nie jest w stanie nic zjeść. Nie może iść na trening, nie może nawet przeczytać postka. Ani do niej napisać.
Gdyby poszukać głęboko w archiwach gazet można by znaleźć nawet jego zdjęcia za srela. Ze sławą oswojony był od najmłodszych lat, rodzice mieli nawet jedną z tych beżowych, czułych, rodzinnych sesji zdjęciowych w gazecie, ubrani w bliźniacze, drogie szmaty imitujące ni to koszule nocne, ni to podomki królów, mały berbeć zawinięty w podobne kolory, tytuł artykułu napisany eleganckim fontem, bo ludzi obchodzi, że celebrytom urodził się syn.
Miał być aktorem, taki był plan rodziców. W filmie pojawił się pierwszy raz w wieku pięciu lat, później siedmiu, niby skradł serca, dwie słynne części o chłopcu, który najpierw został sam w domu na Nowy Rok, później sam w Seulu. Matka grała jego matkę, ojciec włamywacza. Wszystko to było dla niego normalne. Ludzie biegający wokół, plan filmowy, pani, która mu nos pudrowała, siedzenie do późna, jedzenie szybko i tak dzień za dniem.
Od najmłodszych lat wpajano mu, że jest najlepszy. Innego życia nie znał, do szkoły nie chodził, bo miał, oczywiście, nauczanie indywidualne. Jedyny więc kontakt z rówieśnikami miał wtedy, gdy spotkał inne celebryckie dziecko. Gdy występował w jakimś programie z mamą, opowiadając o tym, co mu się podobało podczas kręcenia. Powiedział wtedy, że lubi śpiewać piosenki.
I tak nastąpił całkowity zwrot w jego karierze.
Skoro dziecko mówi, że lubi śpiewać piosenki, to przecież znaczy, że będzie się zajmował muzyką w życiu. Bo totalnie inne dzieci nie śpiewają. Jest to coś nadzwyczajnego, trzeba szybko wnioski wyciągnąć, kuć żelazo póki gorące, bo na pewno jest w tym jakiś talent.
Zaczęła się nauka gry, najpierw na pianinie, kilka lat później na gitarze. Nauka rytmiki, tańca, emisji głosu. W przerwach reklamował z matką jakieś świąteczne, rodzinne swetry. Pojawiał się w programach telewizyjnych, zwykle śpiewając, pojawiał się w kampaniach reklamowych firm z odzieżą dla dzieci i młodzieży. Pojawiał w wielu miejscach, w których dzieci nie powinno być, bo pracował, cały czas, nie mając czasu na zabawę i zwykły odpoczynek, nie mając stałego kontaktu z rówieśnikami.
W wieku dwunastu lat odkrył fora internetowe i wsiąkł, pozostając aż do dzisiaj. Obserwował jak zmieniał się świat koreańskich pbfów, jak zmieniały się trendy, jak kręciły się inby, jak się formowały strony konfliktów.
Lubił, i lubi do dziś, tworzyć postacie i uciekać w nie, w ich życia, od swojego. To nie tak, że jest nieszczęśliwy, ale wtedy, kiedy był przepracowanym dzieckiem obarczonym wieloma odpowiedzialnościami, znajomi z internetu i gry z nimi były jego jedyną ucieczką.
Lubił tworzyć, wymyślać, czerpać inspiracje. Ojciec kiedyś wyśmiał go, gdy mu opowiedział o swoim hobby, pisanie opowiadań w internecie to nie była jego zdaniem prawdziwa pasja.
Nie chciał, żeby Kyubok zaprzątał sobie głowę głupotami, robieniem gliterowych avatarów i podpisów, ale spróbuj kontrolować dziecko w internecie, kiedy się sam na tym nie znasz.
Lata mijały, Kimowie przenieśli się do Seulu, a Kyubok bez problemu został trainee. Jak miałoby być inaczej? Był zdolny, miał sławnych rodziców i obycie ze światem show biznesu.
Ostatecznie okazało się, że inni też są zdolni i Kyubok musiał poradzić sobie nagle z konkurencją, którą w dodatku musiał w końcu przełknąć, zaakceptować i chyba nawet polubić, gdy formowano zespoły do debiutu. Wcale nie był najlepszym tancerzem. Ani nie śpiewał najładniej. Ani nie nadawał się na lidera, ani na twarz zespołu.
Ale przynajmniej wciąż potrafił pisać piosenki.
Przyjaciołom z internetu, tym, z którymi kontakt ma od dekady, mówił, że jest tancerzem.
Nigdy nie pojechał na żaden zlot, z nikim się nie spotkał. Czasem dzwonił, w czasach skype'a, rzadko, ale udawało się umówić z ekipą. Lubił to, bardzo, ale też pilnował się strasznie, żeby nie palnąć czegoś. I bardziej lubił chyba samą zażyłość, niż kogoś z tych ludzi konkretnie.
Rapuje i tańczy i tak już od ponad dekady. Od ponad dekady z tymi samymi ludźmi, których lubi i ufa im, ale musiał się tego nauczyć. I tego, jak pokazać się z lepszej strony, żeby pozostali członkowie zespołu wiedzieli, że mogą na niego liczyć. Jest wymagający, punktualny, sumienny, nie omija żadnych treningów, chyba, że rozłoży go siła wyższa. I denerwuje się, gdy ktoś się obija. Można więc powiedzieć, że traktuje zespół jak rodzinę, bo innych odruchów rodzinnych nie zna.
Na służbie spędził 18 miesięcy i odetchnął z ulgą w listopadzie 2022 roku, od razu wracając do zespołu, nie dając sobie nawet chwili na odpoczynek i zaaklimatyzowanie się ponownie. Nie było czasu, trzeba było szyć karierę z tego, czym dysponowali, bo członkowie rotowali, udając się kolejne do armii.
Nie podobało mu się to, to rozstrojenie, duże zmiany w życiu, które sobie już poukładał. Czuł, że jeśli nie wróci na właściwe tory to przestanie się poruszać swobodnie po show biznesie, bo wypadł z niego na ponad rok, a rynek był dynamiczny.
Nagrał dwa utwory poza XOXO, zapraszając do współpracy inne gwiazdy (kto wie, może akurat twoją postać), ale niepokoi się, że zespół im się rozjeżdża, przecież sąkurwa najlepszymi pro idolami i wszystkie młode siksy i smarki mogą im naskoczyć.
Tylko muszą im o tym przypomnieć.
Zdaje się, że dźwięki, które inni ignorują, których nie słyszą, dźwięki tła, jego doprowadzają do szału.
Słońce świeci za jasno, lampy sufitowe go oślepiają, musi mrużyć oczy. Ból jest nagły i składa Ky do łóżka. Musi się zaszyć, schować. Nienawidzi mieć migren. Przy tych najcięższych wymiotuje, nie widzi na jedno oko, nie jest w stanie nic zjeść. Nie może iść na trening, nie może nawet przeczytać postka. Ani do niej napisać.
Gdyby poszukać głęboko w archiwach gazet można by znaleźć nawet jego zdjęcia za srela. Ze sławą oswojony był od najmłodszych lat, rodzice mieli nawet jedną z tych beżowych, czułych, rodzinnych sesji zdjęciowych w gazecie, ubrani w bliźniacze, drogie szmaty imitujące ni to koszule nocne, ni to podomki królów, mały berbeć zawinięty w podobne kolory, tytuł artykułu napisany eleganckim fontem, bo ludzi obchodzi, że celebrytom urodził się syn.
Miał być aktorem, taki był plan rodziców. W filmie pojawił się pierwszy raz w wieku pięciu lat, później siedmiu, niby skradł serca, dwie słynne części o chłopcu, który najpierw został sam w domu na Nowy Rok, później sam w Seulu. Matka grała jego matkę, ojciec włamywacza. Wszystko to było dla niego normalne. Ludzie biegający wokół, plan filmowy, pani, która mu nos pudrowała, siedzenie do późna, jedzenie szybko i tak dzień za dniem.
Od najmłodszych lat wpajano mu, że jest najlepszy. Innego życia nie znał, do szkoły nie chodził, bo miał, oczywiście, nauczanie indywidualne. Jedyny więc kontakt z rówieśnikami miał wtedy, gdy spotkał inne celebryckie dziecko. Gdy występował w jakimś programie z mamą, opowiadając o tym, co mu się podobało podczas kręcenia. Powiedział wtedy, że lubi śpiewać piosenki.
I tak nastąpił całkowity zwrot w jego karierze.
Skoro dziecko mówi, że lubi śpiewać piosenki, to przecież znaczy, że będzie się zajmował muzyką w życiu. Bo totalnie inne dzieci nie śpiewają. Jest to coś nadzwyczajnego, trzeba szybko wnioski wyciągnąć, kuć żelazo póki gorące, bo na pewno jest w tym jakiś talent.
Zaczęła się nauka gry, najpierw na pianinie, kilka lat później na gitarze. Nauka rytmiki, tańca, emisji głosu. W przerwach reklamował z matką jakieś świąteczne, rodzinne swetry. Pojawiał się w programach telewizyjnych, zwykle śpiewając, pojawiał się w kampaniach reklamowych firm z odzieżą dla dzieci i młodzieży. Pojawiał w wielu miejscach, w których dzieci nie powinno być, bo pracował, cały czas, nie mając czasu na zabawę i zwykły odpoczynek, nie mając stałego kontaktu z rówieśnikami.
W wieku dwunastu lat odkrył fora internetowe i wsiąkł, pozostając aż do dzisiaj. Obserwował jak zmieniał się świat koreańskich pbfów, jak zmieniały się trendy, jak kręciły się inby, jak się formowały strony konfliktów.
Lubił, i lubi do dziś, tworzyć postacie i uciekać w nie, w ich życia, od swojego. To nie tak, że jest nieszczęśliwy, ale wtedy, kiedy był przepracowanym dzieckiem obarczonym wieloma odpowiedzialnościami, znajomi z internetu i gry z nimi były jego jedyną ucieczką.
Lubił tworzyć, wymyślać, czerpać inspiracje. Ojciec kiedyś wyśmiał go, gdy mu opowiedział o swoim hobby, pisanie opowiadań w internecie to nie była jego zdaniem prawdziwa pasja.
Nie chciał, żeby Kyubok zaprzątał sobie głowę głupotami, robieniem gliterowych avatarów i podpisów, ale spróbuj kontrolować dziecko w internecie, kiedy się sam na tym nie znasz.
Lata mijały, Kimowie przenieśli się do Seulu, a Kyubok bez problemu został trainee. Jak miałoby być inaczej? Był zdolny, miał sławnych rodziców i obycie ze światem show biznesu.
Ostatecznie okazało się, że inni też są zdolni i Kyubok musiał poradzić sobie nagle z konkurencją, którą w dodatku musiał w końcu przełknąć, zaakceptować i chyba nawet polubić, gdy formowano zespoły do debiutu. Wcale nie był najlepszym tancerzem. Ani nie śpiewał najładniej. Ani nie nadawał się na lidera, ani na twarz zespołu.
Ale przynajmniej wciąż potrafił pisać piosenki.
Przyjaciołom z internetu, tym, z którymi kontakt ma od dekady, mówił, że jest tancerzem.
Nigdy nie pojechał na żaden zlot, z nikim się nie spotkał. Czasem dzwonił, w czasach skype'a, rzadko, ale udawało się umówić z ekipą. Lubił to, bardzo, ale też pilnował się strasznie, żeby nie palnąć czegoś. I bardziej lubił chyba samą zażyłość, niż kogoś z tych ludzi konkretnie.
Rapuje i tańczy i tak już od ponad dekady. Od ponad dekady z tymi samymi ludźmi, których lubi i ufa im, ale musiał się tego nauczyć. I tego, jak pokazać się z lepszej strony, żeby pozostali członkowie zespołu wiedzieli, że mogą na niego liczyć. Jest wymagający, punktualny, sumienny, nie omija żadnych treningów, chyba, że rozłoży go siła wyższa. I denerwuje się, gdy ktoś się obija. Można więc powiedzieć, że traktuje zespół jak rodzinę, bo innych odruchów rodzinnych nie zna.
Na służbie spędził 18 miesięcy i odetchnął z ulgą w listopadzie 2022 roku, od razu wracając do zespołu, nie dając sobie nawet chwili na odpoczynek i zaaklimatyzowanie się ponownie. Nie było czasu, trzeba było szyć karierę z tego, czym dysponowali, bo członkowie rotowali, udając się kolejne do armii.
Nie podobało mu się to, to rozstrojenie, duże zmiany w życiu, które sobie już poukładał. Czuł, że jeśli nie wróci na właściwe tory to przestanie się poruszać swobodnie po show biznesie, bo wypadł z niego na ponad rok, a rynek był dynamiczny.
Nagrał dwa utwory poza XOXO, zapraszając do współpracy inne gwiazdy (kto wie, może akurat twoją postać), ale niepokoi się, że zespół im się rozjeżdża, przecież są
Tylko muszą im o tym przypomnieć.
