zdjęcieinformacjebiografia
seo dohee
ning yizhuo
słodycze ● luźne ubrania, najczęściej dwa rozmiary za duże ● bajki disneya ● piosenki z wczesnych lat 2010 ● naukę ● podróże małe i duże bądź słuchanie o nich ● fast-foody najbardziej frytki z dużą ilością ketchupu
alkoholu ● zapachu benzyny ● siedzenia na miejscu ● soku jabłkowego ● wchodzenia do głębokiej wody ● zbyt szybkiej jazdy samochodem ● krzywych spojrzeń ● papierosów ● potu ● majonezu i oliwy
seo dohee
dosie
01/01/2003, donghae
koreańskie
studentka psychologii
seul national university
dosie
01/01/2003, donghae
koreańskie
studentka psychologii
seul national university
biografia
Nowy Rok ma to do siebie, że lubi przynosić coś niespodziewanego. Niektórzy rozpoczynają go bez kilku palców, inni po jakimś czasie dowiedzą się, że teoretycznie we wrześniu ich rodzina się powiększy. Rodzina Dohee powiększyła się niespodziewanie właśnie w Nowy Rok, kiedy to w środku nocy jej matkę obudziły skurcze. Wezwano karetkę, bo przecież nikt nie będzie w środku styczniowej, noworocznej nocy prowadzić auta w drodze do szpitala! Córka, która nie miała być córką, a raczej wywróżonym przez wszystkich bliskich chłopcem, postanowiła zaskoczyć rodziców. Termin zaplanowany był w lutym, dokładniej w okolicach Walentynek, co niesamowicie ucieszyło jej rodziców.
Od początku jednak Seo Dohee lubiła widocznie sprawiać kłopoty. Nie dość, że postanowiła pojawić się na tym świecie o sześć tygodni za wcześnie, to karetka, która miała podrzucić jej mamę do szpitala zakopała się w zaspie i dziewczyna przyszła na świat... na środku drogi. Ratownicy medyczni, którym cudem udało się odebrać poród śmiali się, że wykąpią ją w rzece, która płynęła nieopodal. Co z tego, że była zamarznięta, a na dworze panował mróz.
Dohee wychowywała się w mieście, z którego idealnie widać było bezkres morza. Z czasem dowiedziała się, że to Morze Japońskie, a jej miasto słynie z czystych plaż i świeżych owoców morza, których nigdy nie lubiła. Do wody nie ciągnęło ją aż tak bardzo, jak w góry, które również mogła obserwować ze swojego domu. Czuła się tam beztrosko, na tyle, na ile dziecko może czuć się dobrze w swoim własnym domu, przy rodzinie, która choć niezbyt zamożna, zawsze trzymała się razem.
Jednak jak zawsze bywa w takich sytuacjach, coś musi się zepsuć, by coś mogło naprawić. Gdy Dohee miała jedenaście lat, a w wakacje wraz z rodzicami zapragnęli wybrać się na dłuższą wycieczkę, gdzieś poza granice swojego miasteczka, pech zechciał sprowadzić na nich tragedię. Wypadek samochodowy spowodowany przez pijanego kierowcę doprowadził do śmierci rodziców dziewczyny, która jako jedyna, cudem, ocalała. Po pogrzebie, który został urządzony na szybko, by nie przeciągać nieuchronnego i nie sprawiać, że biedne dziecko jeszcze gorzej będzie przeżywać daną tragedię, Dohee została adoptowana przez siostrę swojej zmarłej matki.
I tak w wieku jedenastu lat opuściła Donghae, swoje góry oraz morze, by przeprowadzić się do rodziny ciotki, zamieszkującej miasto po drugiej stronie ich prowincji.
Początkowo trudno było jej się odnaleźć, jednak wysłanie jej na terapię pomogło stanąć dojrzewającej dziewczynce na nogi. Bo coś musiało się zepsuć, by coś innego mogło naprawić. I tak właśnie Dohee otworzyła się na ludzi, po pewnym czasie rozumiejąc, że nie może tkwić w miejscu i sprawiać, że rodzice będą spoglądać na nią z nieba ze smutkiem. Chciała pokazać, że daje sobie radę i sprawić, by byli z niej dumni.
Możliwe, że w swojej przebojowości zaczęła przesadzać. Dom ciotki, a zwłaszcza pokój nastolatki, zaczął tętnić życiem, gdy stopniowo zamieniał się w mały ołtarzyk uwielbienia Justina Biebera, ku zniesmaczeniu jej starszego kuzyna, który przy okazji zajął miejsce brata, którego Dohee nigdy nie miała. Coś, co mogłoby być jedynie nastoletnią fazą, pozostało z nią do czasów studiów, choć starała się nie okazywać aż tak bardzo zamiłowania do Kanadyjczyka, który aktualnie jest w związku małżeńskim, spodziewa się dziecka i nie wydaje nowej muzyki.
Dohee postanowiła żyć pełnią swojego życia, jednak w momencie, w którym jej dziecięce oczy oglądały pochówek rodziców, poprzysięgła sobie, że nigdy nie będzie taką, jak ten, kto posłał ich na drugą stronę. Poprzysięgła sobie nigdy nie spróbować alkoholu i wciąż się tego trzyma, mimo uczęszczania na studenckie imprezy. Od ludzi dostaje krzywe spojrzenia i szepty na swój temat, bo jak to tak? Nie pić alkoholu?
Studia w Seulu nie były nigdy na szczycie jej marzeń, jednak gdy udało jej się dostać na jeden z uniwersytetów, na kierunek, który sobie wybrała, kim była by nie skorzystać z okazji? I w taki sposób po raz trzeci spakowała swoje manatki i przeprowadziła się do akademika, mając nadzieję, że stypendium i drobna pomoc finansowa ze strony cioci i wujka pomogą jej zakorzenić się gdzieś na trochę dłużej niż dziesięć lat. Choć to szmat czasu, dla większości osób.
Póki co, jako studentka drugiego roku, radzi sobie znakomicie. Przyzwyczajona do połączenia żywiołowości i skupienia się na nauce, idealnie balansuje zajęcia, praktyki w jednym z gabinetów psychologicznych, w którym póki co jedynie zajmuje się raportami, umawianiem pacjentów oraz robieniem kawy w ekspresie, gdy ten akurat działa, oraz pojawianie się na imprezach, by porwać wszystkich do tańca swoim nastawieniem do życia.
Tam, gdzie pojawia się Seo Dohee, za nią ciągnie się zapach kwiatów, głośno wygłaszane komunikaty, które mogą być mówione szeptem oraz dźwięk piosenek Justina Biebera z jego pierwszych albumów. Dziewczyna tym samym potrafi sobie zjednać ludzi, albo skutecznie ich od siebie odepchnąć, a tylko od nich zależy, do której grupy zechcą należeć.
Od początku jednak Seo Dohee lubiła widocznie sprawiać kłopoty. Nie dość, że postanowiła pojawić się na tym świecie o sześć tygodni za wcześnie, to karetka, która miała podrzucić jej mamę do szpitala zakopała się w zaspie i dziewczyna przyszła na świat... na środku drogi. Ratownicy medyczni, którym cudem udało się odebrać poród śmiali się, że wykąpią ją w rzece, która płynęła nieopodal. Co z tego, że była zamarznięta, a na dworze panował mróz.
Dohee wychowywała się w mieście, z którego idealnie widać było bezkres morza. Z czasem dowiedziała się, że to Morze Japońskie, a jej miasto słynie z czystych plaż i świeżych owoców morza, których nigdy nie lubiła. Do wody nie ciągnęło ją aż tak bardzo, jak w góry, które również mogła obserwować ze swojego domu. Czuła się tam beztrosko, na tyle, na ile dziecko może czuć się dobrze w swoim własnym domu, przy rodzinie, która choć niezbyt zamożna, zawsze trzymała się razem.
Jednak jak zawsze bywa w takich sytuacjach, coś musi się zepsuć, by coś mogło naprawić. Gdy Dohee miała jedenaście lat, a w wakacje wraz z rodzicami zapragnęli wybrać się na dłuższą wycieczkę, gdzieś poza granice swojego miasteczka, pech zechciał sprowadzić na nich tragedię. Wypadek samochodowy spowodowany przez pijanego kierowcę doprowadził do śmierci rodziców dziewczyny, która jako jedyna, cudem, ocalała. Po pogrzebie, który został urządzony na szybko, by nie przeciągać nieuchronnego i nie sprawiać, że biedne dziecko jeszcze gorzej będzie przeżywać daną tragedię, Dohee została adoptowana przez siostrę swojej zmarłej matki.
I tak w wieku jedenastu lat opuściła Donghae, swoje góry oraz morze, by przeprowadzić się do rodziny ciotki, zamieszkującej miasto po drugiej stronie ich prowincji.
Początkowo trudno było jej się odnaleźć, jednak wysłanie jej na terapię pomogło stanąć dojrzewającej dziewczynce na nogi. Bo coś musiało się zepsuć, by coś innego mogło naprawić. I tak właśnie Dohee otworzyła się na ludzi, po pewnym czasie rozumiejąc, że nie może tkwić w miejscu i sprawiać, że rodzice będą spoglądać na nią z nieba ze smutkiem. Chciała pokazać, że daje sobie radę i sprawić, by byli z niej dumni.
Możliwe, że w swojej przebojowości zaczęła przesadzać. Dom ciotki, a zwłaszcza pokój nastolatki, zaczął tętnić życiem, gdy stopniowo zamieniał się w mały ołtarzyk uwielbienia Justina Biebera, ku zniesmaczeniu jej starszego kuzyna, który przy okazji zajął miejsce brata, którego Dohee nigdy nie miała. Coś, co mogłoby być jedynie nastoletnią fazą, pozostało z nią do czasów studiów, choć starała się nie okazywać aż tak bardzo zamiłowania do Kanadyjczyka, który aktualnie jest w związku małżeńskim, spodziewa się dziecka i nie wydaje nowej muzyki.
Dohee postanowiła żyć pełnią swojego życia, jednak w momencie, w którym jej dziecięce oczy oglądały pochówek rodziców, poprzysięgła sobie, że nigdy nie będzie taką, jak ten, kto posłał ich na drugą stronę. Poprzysięgła sobie nigdy nie spróbować alkoholu i wciąż się tego trzyma, mimo uczęszczania na studenckie imprezy. Od ludzi dostaje krzywe spojrzenia i szepty na swój temat, bo jak to tak? Nie pić alkoholu?
Studia w Seulu nie były nigdy na szczycie jej marzeń, jednak gdy udało jej się dostać na jeden z uniwersytetów, na kierunek, który sobie wybrała, kim była by nie skorzystać z okazji? I w taki sposób po raz trzeci spakowała swoje manatki i przeprowadziła się do akademika, mając nadzieję, że stypendium i drobna pomoc finansowa ze strony cioci i wujka pomogą jej zakorzenić się gdzieś na trochę dłużej niż dziesięć lat. Choć to szmat czasu, dla większości osób.
Póki co, jako studentka drugiego roku, radzi sobie znakomicie. Przyzwyczajona do połączenia żywiołowości i skupienia się na nauce, idealnie balansuje zajęcia, praktyki w jednym z gabinetów psychologicznych, w którym póki co jedynie zajmuje się raportami, umawianiem pacjentów oraz robieniem kawy w ekspresie, gdy ten akurat działa, oraz pojawianie się na imprezach, by porwać wszystkich do tańca swoim nastawieniem do życia.
Tam, gdzie pojawia się Seo Dohee, za nią ciągnie się zapach kwiatów, głośno wygłaszane komunikaty, które mogą być mówione szeptem oraz dźwięk piosenek Justina Biebera z jego pierwszych albumów. Dziewczyna tym samym potrafi sobie zjednać ludzi, albo skutecznie ich od siebie odepchnąć, a tylko od nich zależy, do której grupy zechcą należeć.
