zdjęcieinformacjebiografia
Hae Yuto
Kim Youngkyun (Hwiyoung)
aparaty analogowe, joga, ajuwerda, biała herbata, jaśmin, kuchnia wegańska, folklor, drzeworyty, muzea sztuki, instrumenty tradycyjne, indie rock, fajki wodne, wycieczki na łono natury, plaże, zbieranie kamoli, slackline, sukulenty, woda różana, piwo, slow fashion, antykwariaty, dzikie ptaki, ludzie, dziwne lampy
samochody, samoloty, foliarstwo, sci-fi, Gwiezdne Wojny, zima, szpitale, plastikowe naczynia, fast fashion, Elon Musk, plagiaty, NFT, reality show, chat gpt, zapach chloru i proszku do prania, przemoc, broń palna, plastikowe rośliny, IKEA
Hae Yuto
Haeyu
13.09.1991 Seul
Koreańskie
aktor, model
plan filmowy
Haeyu
13.09.1991 Seul
Koreańskie
aktor, model
plan filmowy
biografia
Have you seen, have you heard of a love that has no crime?
Miłość była to zdecydowanie bezsensowna i niepotrzebna. Więcej było w niej kłótni i łez wylanych, więcej żalu i papierosów wypalonych niż to było warte. Wszyscy to widzieli, wszyscy to wiedzieli, a mimo to, Yeong i Madoka krążyli wokół siebie latami, żeby nie powiedzieć, że to ona krążyła wokół niego, nie będąc w stanie odejść.
W latach 90 nazywano to trudną miłością, teraz nikt nie wahałby się określić Yeonga przemocowcem.
I chyba od początku wykazywał takie zapędy, kiedy poznali się na początku lat 80 w teatrze. On był inspicjentem, wiecznie nerwowym, ale jak miałby nie być, wykonując taki zawód, wszystko w pośpiechu, na każdego warcząc i pilnując czasem jak dzieci. Jego notatki były chaotyczne, ale potrafił się w nich odnaleźć i co do sekundy pilnować harmonogramu sztuki czy prób.
Poznali się podczas festiwalu teatralnego, na który Madoka przyjechała z Osaki ze swoją trupą.
I (w wielkim uproszczeniu) została już w Seulu.
Ona była aktorką, która uwielbiała życie i ludzi, każdy ją fascynował, nawet mruk taki jak Yeong, który jednak miał poczucie humoru, kiedy już przypominał sobie, że nie samą pracą człowiek żyje. Musiał mieć jakieś pozytywne cechy, inaczej przecież by się w nim nie zakochała. I układ był idealny, mogła zostać z nim, żyć i pracować, nie było łatwo, ale przynajmniej świat sztuki nie oceniał jej ze względu na pochodzenie. Madoka była przekonana, że o wiele trudniej byłoby jej żyć w Japonii z mężem Koreańczykiem.
Stety-niestety, on nie chciał nigdy nawet o tym słyszeć.
Jak i o wielu rzeczach.
W miarę upływu lat Madoka marniała w tym małżeństwie i jedyne pocieszenie, przed narodzinami Yuto, przynosiło jej aktorstwo.
Ale kariery też nie zrobiła. Ani w teatrze, ani w kilku produkcjach filmowych, w których się pojawiała, zawsze gdzieś na drugim, trzecim planie. Więdła, jak kwiat bez wody i słońca, wszystkie płatki jej opadły, wszystkie liście zżółkły i w czasie, gdy Yuto zaczął już naukę w szkole podstawowej, z Madoki została już tylko uschnięta łodyga. Jej życie z Yeongiem w Seulu doprowadziło ją na skraj wytrzymałości psychicznej, a mimo to nigdy nie potrafiła zebrać w sobie na tyle siły, żeby odejść.
Zresztą nie miała gdzie.
Live like a loner, live like a no man that you are.
Teatr pachnie jak dom. Teatr pachnie jak mama.
Od małego biegał między rzędami, krył się za kulisami, był długo przekonany, że wszystkich rodzice są aktorami i spędzają tak czas w teatrze, w końcu bawił się z innymi dziećmi pracowników, znał ich bardzo dobrze, niektórych zna do dzisiaj. Dopiero w podstawówce przekonał się, że nie wszyscy rodzice siedzą do późna i mają różne zawody.
W podstawówce odkrył też, że ma dziwne imię, ale nie rozumiał dlaczego, przecież mama mu je wybrała, więc chyba było ładne?
Mamę kochał bardzo, a ojca...
A ojca szanował, tak go uczono, że ojca trzeba szanować. Nawet, jeśli mały Yuto nie był pewien co to właściwie znaczy. Świat dla dzieci jest zagadką, którą trzeba rozwikłać, ale wbrew temu, co dorośli myślą, dzieci też wiele widzą i wiele rozumieją. Nie ważne, jak bardzo Madoka starała się zachować dla syna pogodną twarz, to i tak dużo rozumiał.
Nie rozumiał tylko dlaczego umarła. Wolałby, żeby to był ojciec, przecież byliby z mamą szczęśliwsi, a tak?
Powiedziano mu, że chorowała, zresztą nie tylko jemu, Yeong przecież nie zniósłby myśli, że ktoś mógłby wiedzieć, jaką słabą miał żonę, jak mu z tego powodu wstyd, ale głównie strasznie był wściekły na nią, że śmiała sobie życie odebrać bez jego zgody.
Do you feel alive or do you only fall?
Ukojenie odnajdował we wszystkim, co po sobie zostawiła. W jej książkach i ulubionych filmach, jeszcze wtedy na płytach. W muzyce i kupowaniu słodyczy, które jedli razem.
Mało w nim było buntu nawet w wieku nastoletnim, może ktoś uznałby, że powinien się ojcu stawiać, ale Yuto po latach uznał, że tak było bezpieczniej, być sobie po prostu, nie pyskować mu absolutnie, ani tym bardziej nie okazywać żadnej niesubordynacji, to zostawił go (w miarę) w spokoju, a największą zdaniem Yeonga obelgą było porównanie syna do matki.
Jesteś taki sam jak ona, wiecznie z głową w chmurach.
Marzeniami niczego nie osiągniesz.
Patrz na mnie, jak do ciebie mówię.
Nigdy nie mówił, zawsze krzyczał.
Nie można powiedzieć, żeby Yuto to nie obeszło, ale pierwszy raz na terapię poszedł kiedy był już przed trzydziestką, kiedy w końcu zaczęła się zmieniać świadomość społeczna i kiedy chyba i on usłyszał w końcu od kogoś bliskiego, że nie musi sobie ze wszystkim radzić sam.
I mimo kilku już lat lepszych i gorszych, wzlotów i upadku, poszukiwania względnej stabilizacji, Yuto uważa, że z depresji nie da się wyjść.
Bywa lepiej. Bywa gorzej. Ale nigdy nie jest naprawdę dobrze.
Have you seen, have you heard of a love that has no fine?
Poszedł w ślady rodziców i nikt raczej nie był tym zaskoczony, skoro innej rzeczywistości nie znał. Skończył szkołę aktorską i myślał, że zagnieździ się w teatrze na zawsze i z początku trochę tak było. Odciął się od ojca, grywał gdzie mógł, dorabiał w fotomodelingu, ale po latach pracy znużony był powtarzalnością, a może po prostu to kolejny epizod depresyjny popchnął go w impulsywność, żeby zaraz potem porozbijać go na kawałki i rozrzucić w mieszkaniu.
Dał sobie pół roku, żeby stanąć na nogi na tyle, na ile mógł i w końcu odbyć służbę wojskową, bo nie mógł dłużej tego odwlekać w czasie. Nastawił się, że kiedy wróci, to zacznie na nowo.
A później na nowo. I na nowo. I znowu. Tyle razy ile będzie trzeba, tyle razy, ile będzie musiał samego siebie przekonać, że zasługuje na kolejną szansę. Związał się z dwoma agencjami, jedną w Japonii, drugą na miejscu, w Seulu. Praca w dramach, na planach filmowych inna jest zupełnie od tej, którą obserwował od dziecka. Atmosfera jest inna, wszystko się ciągnie i przedłuża w zupełnie inny sposób. Jest większa rotacja ludzi.
Nie porównywał nigdy gdzie jest lepiej, gdzie gorzej, ani ogólnie, ani jemu. Jest inaczej. I od kilku lat mu to chyba odpowiada.
Outro
Miłość była to zdecydowanie bezsensowna i niepotrzebna. Więcej było w niej kłótni i łez wylanych, więcej żalu i papierosów wypalonych niż to było warte. Wszyscy to widzieli, wszyscy to wiedzieli, a mimo to, Yeong i Madoka krążyli wokół siebie latami, żeby nie powiedzieć, że to ona krążyła wokół niego, nie będąc w stanie odejść.
W latach 90 nazywano to trudną miłością, teraz nikt nie wahałby się określić Yeonga przemocowcem.
I chyba od początku wykazywał takie zapędy, kiedy poznali się na początku lat 80 w teatrze. On był inspicjentem, wiecznie nerwowym, ale jak miałby nie być, wykonując taki zawód, wszystko w pośpiechu, na każdego warcząc i pilnując czasem jak dzieci. Jego notatki były chaotyczne, ale potrafił się w nich odnaleźć i co do sekundy pilnować harmonogramu sztuki czy prób.
Poznali się podczas festiwalu teatralnego, na który Madoka przyjechała z Osaki ze swoją trupą.
I (w wielkim uproszczeniu) została już w Seulu.
Ona była aktorką, która uwielbiała życie i ludzi, każdy ją fascynował, nawet mruk taki jak Yeong, który jednak miał poczucie humoru, kiedy już przypominał sobie, że nie samą pracą człowiek żyje. Musiał mieć jakieś pozytywne cechy, inaczej przecież by się w nim nie zakochała. I układ był idealny, mogła zostać z nim, żyć i pracować, nie było łatwo, ale przynajmniej świat sztuki nie oceniał jej ze względu na pochodzenie. Madoka była przekonana, że o wiele trudniej byłoby jej żyć w Japonii z mężem Koreańczykiem.
Stety-niestety, on nie chciał nigdy nawet o tym słyszeć.
Jak i o wielu rzeczach.
W miarę upływu lat Madoka marniała w tym małżeństwie i jedyne pocieszenie, przed narodzinami Yuto, przynosiło jej aktorstwo.
Ale kariery też nie zrobiła. Ani w teatrze, ani w kilku produkcjach filmowych, w których się pojawiała, zawsze gdzieś na drugim, trzecim planie. Więdła, jak kwiat bez wody i słońca, wszystkie płatki jej opadły, wszystkie liście zżółkły i w czasie, gdy Yuto zaczął już naukę w szkole podstawowej, z Madoki została już tylko uschnięta łodyga. Jej życie z Yeongiem w Seulu doprowadziło ją na skraj wytrzymałości psychicznej, a mimo to nigdy nie potrafiła zebrać w sobie na tyle siły, żeby odejść.
Zresztą nie miała gdzie.
Live like a loner, live like a no man that you are.
Teatr pachnie jak dom. Teatr pachnie jak mama.
Od małego biegał między rzędami, krył się za kulisami, był długo przekonany, że wszystkich rodzice są aktorami i spędzają tak czas w teatrze, w końcu bawił się z innymi dziećmi pracowników, znał ich bardzo dobrze, niektórych zna do dzisiaj. Dopiero w podstawówce przekonał się, że nie wszyscy rodzice siedzą do późna i mają różne zawody.
W podstawówce odkrył też, że ma dziwne imię, ale nie rozumiał dlaczego, przecież mama mu je wybrała, więc chyba było ładne?
Mamę kochał bardzo, a ojca...
A ojca szanował, tak go uczono, że ojca trzeba szanować. Nawet, jeśli mały Yuto nie był pewien co to właściwie znaczy. Świat dla dzieci jest zagadką, którą trzeba rozwikłać, ale wbrew temu, co dorośli myślą, dzieci też wiele widzą i wiele rozumieją. Nie ważne, jak bardzo Madoka starała się zachować dla syna pogodną twarz, to i tak dużo rozumiał.
Nie rozumiał tylko dlaczego umarła. Wolałby, żeby to był ojciec, przecież byliby z mamą szczęśliwsi, a tak?
Powiedziano mu, że chorowała, zresztą nie tylko jemu, Yeong przecież nie zniósłby myśli, że ktoś mógłby wiedzieć, jaką słabą miał żonę, jak mu z tego powodu wstyd, ale głównie strasznie był wściekły na nią, że śmiała sobie życie odebrać bez jego zgody.
Do you feel alive or do you only fall?
Ukojenie odnajdował we wszystkim, co po sobie zostawiła. W jej książkach i ulubionych filmach, jeszcze wtedy na płytach. W muzyce i kupowaniu słodyczy, które jedli razem.
Mało w nim było buntu nawet w wieku nastoletnim, może ktoś uznałby, że powinien się ojcu stawiać, ale Yuto po latach uznał, że tak było bezpieczniej, być sobie po prostu, nie pyskować mu absolutnie, ani tym bardziej nie okazywać żadnej niesubordynacji, to zostawił go (w miarę) w spokoju, a największą zdaniem Yeonga obelgą było porównanie syna do matki.
Jesteś taki sam jak ona, wiecznie z głową w chmurach.
Marzeniami niczego nie osiągniesz.
Patrz na mnie, jak do ciebie mówię.
Nigdy nie mówił, zawsze krzyczał.
Nie można powiedzieć, żeby Yuto to nie obeszło, ale pierwszy raz na terapię poszedł kiedy był już przed trzydziestką, kiedy w końcu zaczęła się zmieniać świadomość społeczna i kiedy chyba i on usłyszał w końcu od kogoś bliskiego, że nie musi sobie ze wszystkim radzić sam.
I mimo kilku już lat lepszych i gorszych, wzlotów i upadku, poszukiwania względnej stabilizacji, Yuto uważa, że z depresji nie da się wyjść.
Bywa lepiej. Bywa gorzej. Ale nigdy nie jest naprawdę dobrze.
Have you seen, have you heard of a love that has no fine?
Poszedł w ślady rodziców i nikt raczej nie był tym zaskoczony, skoro innej rzeczywistości nie znał. Skończył szkołę aktorską i myślał, że zagnieździ się w teatrze na zawsze i z początku trochę tak było. Odciął się od ojca, grywał gdzie mógł, dorabiał w fotomodelingu, ale po latach pracy znużony był powtarzalnością, a może po prostu to kolejny epizod depresyjny popchnął go w impulsywność, żeby zaraz potem porozbijać go na kawałki i rozrzucić w mieszkaniu.
Dał sobie pół roku, żeby stanąć na nogi na tyle, na ile mógł i w końcu odbyć służbę wojskową, bo nie mógł dłużej tego odwlekać w czasie. Nastawił się, że kiedy wróci, to zacznie na nowo.
A później na nowo. I na nowo. I znowu. Tyle razy ile będzie trzeba, tyle razy, ile będzie musiał samego siebie przekonać, że zasługuje na kolejną szansę. Związał się z dwoma agencjami, jedną w Japonii, drugą na miejscu, w Seulu. Praca w dramach, na planach filmowych inna jest zupełnie od tej, którą obserwował od dziecka. Atmosfera jest inna, wszystko się ciągnie i przedłuża w zupełnie inny sposób. Jest większa rotacja ludzi.
Nie porównywał nigdy gdzie jest lepiej, gdzie gorzej, ani ogólnie, ani jemu. Jest inaczej. I od kilku lat mu to chyba odpowiada.
- Od wielu lat jest na diecie wegańskiej, ale źle znosi suplementowanie cynku w postaci kapsułek, przez co walczy cały czas z anemią.
- Przyjmuje leki psychotropowe na depresję.
- Zakończył w ciągu ostatnich sześciu lat dwie terapie i czeka go terapia traumy, ale nie jest na nią gotowy.
- Uwielbia instrumenty tradycyjne, sam jeszcze w liceum upodobał sobie buk, nie gra najlepiej, ale zadowalająco. Wie, że musiałby dużo czasu poświęcić na naukę, żeby osiągnąć jakiś lepszy poziom, ale nie ma na to czasu, zresztą to tylko hobby, sprawia mu przyjemność sama gra.
- Lubi wszystko co organiczne i ekologiczne, kocha targowiska, sklepiki lokalnych hodowców, less waste, upcycling, ecodesign i tak dalej.
- Ma prawo jazdy, ale nie jeździł od dziesięciu lat. W kryzysowym momencie byłby w stanie zawieźć kogoś do szpitala, czy cokolwiek, ale osobiście preferuje publiczny transport.
- Lubi robić po mieście gastrowycieczki, testować nowe restauracje i kawiarnie.
- Joga jest jedną z niewielu aktywności fizycznych, którą lubi (nawet bardzo). Wcześniej, gdy pracował w teatrach miał lepszą kondycję, obecnie jest bardziej gibki niż silny.
- Ma sporo roślin, które zastępują mi zwierzęta domowe. Chciałby jakieś mieć, ale ma świadomość, że przy swoim trybie zawodowym nie byłby w stanie poświęcać podopiecznym tyle czasu, ile powinien.
- Wychował się w Seulu i tutaj mieszka, ale ma takie ciche marzenie, żeby wyprowadzić się gdzieś na obrzeża, a najlepiej na wieś, do domu z ogrodem, w którym mógłby hodować melony i miałby konika domowego, czy coś podobnego.
- Najbardziej lubi role w bardziej kryminalnych czy kostiumowych produkcjach, ale ma już na koncie jedną dramę romantyczną, dzięki temu wie, że to nie do końca jego klimat,
ale łatwy pieniądz.
