zdjęcieinformacjebiografia
Im Sohee
Lee Heeseung
pływanie i przebywanie w wodzie · biwakowanie · zadbane usta i dłonie · gotowanie · minimalizm · ciszę i spokój · cukierki owocowe · aktywność fizyczna · krzyżówki i wykreślanki · biologia · chemia · noc · przytulanie · książki · audiobooki · smoothies i shakes · lego · musy owocowe
kurz i pył · seriale skupiające się jedynie na romansach · rzepa · nieporządek · przesada i przepych · napoje typu zero · fast foody, a zwłaszcza burgery · sudoku · literatura piękna · komunikacja miejska · astrologia · komentatorzy sportowi · biografie · true crime · włączone dźwięki · sucha skóra
Im Sohee
Sawyer
20.01.2001, Seul, Korea Południowa
koreańskie
student medycyny
Seul National University
Sawyer
20.01.2001, Seul, Korea Południowa
koreańskie
student medycyny
Seul National University
biografia
Podobno masz to w genach.
Słodki uśmiech, który miękczy serca ludzi i sprawia, że zachwycają się równym rzędem twoich zębów niedowierzając, że jest on efektem natury, a nie długoletnią pracą ortodontów.
Wzrost, który sprawia, że patrząc na ciebie wszyscy dochodzą do wniosku, że masz go po tacie, to twoja mama to niska, drobna kobieta, która nadrabia charyzmą i miłym głosem. Nic dziwnego - w końcu jest psychologiem i zarabia rozmawianiem z ludźmi.
Tembr głosu podobno masz po niej - miły, przyjemny i sprawiający, że ludzie chcą cię słuchać, nawet jeśli masz im do opowiedzenia ciekawostki, rodem ze źródeł stary, mówię ci.
Cukrzycę, która ustawia twoje codzienne życie od posiłku do posiłku. Od insuliny do insuliny. Tę samą, która sprawia, że na imprezie rezygnujesz z piwa z sokiem na rzecz kilku czipsów, a i te odbijają się na wynikach cukru, które widzisz w aplikacji.
Problem polega na tym, że nie wiesz skąd masz te geny. Nie wiesz kto dał ci ten słodki uśmiech i komu powinieneś dziękować za naturalnie proste zęby. Nie masz pojęcia, czy gen wzrostu dostałeś po biologicznym ojcu, czy po matce. Nie wiesz, jak brzmi ich głos, bo nigdy go nie słyszałeś. Nie wiesz, które z nich miało cukrzycę i czy któreś miało. Powinno mieć, bo doskonale wiesz, że cukrzycę typu pierwszego zazwyczaj dostaje się po którymś rodzicu. Pewnie po ojcu, którego nigdy nie poznałeś.
Dostałeś to w wyniku wychowania.
Zacięcie do nauki i jej ciekawość, które sprawiały, że zawsze sięgałeś do książki, internetu czy doświadczenia innych, gdy czegoś nie wiedziałeś. Mogli nazywać cię kujonem. Mogli śmiać się z tego, że zostawałeś po lekcji by zadać pytanie. Ale to ty śmiałeś się z nich, odbierając wyniki swoich matur.
Obycie w świecie. Bo chociaż urodziłeś się w Seulu pierwsze lata życia spędziłeś na Jeju. Później przez kilka lat mieszkałeś w Paryżu, a później kilka kolejnych lat życia spędziłeś w Brisbane. Teraz znów jesteś w Seulu, bo Twój ojciec zdecydował, że nie będzie więcej gonił za wielkimi zleceniami architektonicznymi, a wielki projekt dla koreańskiego rządu będzie ostatnim, zanim przejdzie do projektowania domów czy niewielkich budynków użytkowych.
Kochających rodziców. Bo chociaż nie oni cię spłodzili, to oni dali ci miłość i spokój ducha. To oni uczyli cię korzystać z glukometru i podawać sobie insulinę. To oni nauczyli cię, że choroba nie jest twoją wadą, a czyni cię po prostu innym. Czy gorszym - to zależało tylko od ciebie.
Nie tęsknisz za biologicznymi rodzicami i nie zastanawiasz się co by było gdyby. I nawet jeśli interesuje cię jakiego są wzrostu i jak żyją, to nie zaprząta to twojej głowy codziennie. Bo masz przy swoim boku dwoje kochających ludzi, którzy nauczyli cię, że jeśli zechcesz, możesz przenosić góry.
I rzeczywiście te góry przenosisz i przenosiłeś zawsze. Czasami szybciej, samodzielnie wyrywając irytującego mleczaka przy pomocy sznurka i klamki, czasami trochę dłużej, biorąc na barki dziesięcioletni cykl nauczania, by po studiach i rezydenturze nazwać się lekarzem specjalistą.
Słodki uśmiech, który miękczy serca ludzi i sprawia, że zachwycają się równym rzędem twoich zębów niedowierzając, że jest on efektem natury, a nie długoletnią pracą ortodontów.
Wzrost, który sprawia, że patrząc na ciebie wszyscy dochodzą do wniosku, że masz go po tacie, to twoja mama to niska, drobna kobieta, która nadrabia charyzmą i miłym głosem. Nic dziwnego - w końcu jest psychologiem i zarabia rozmawianiem z ludźmi.
Tembr głosu podobno masz po niej - miły, przyjemny i sprawiający, że ludzie chcą cię słuchać, nawet jeśli masz im do opowiedzenia ciekawostki, rodem ze źródeł stary, mówię ci.
Cukrzycę, która ustawia twoje codzienne życie od posiłku do posiłku. Od insuliny do insuliny. Tę samą, która sprawia, że na imprezie rezygnujesz z piwa z sokiem na rzecz kilku czipsów, a i te odbijają się na wynikach cukru, które widzisz w aplikacji.
Problem polega na tym, że nie wiesz skąd masz te geny. Nie wiesz kto dał ci ten słodki uśmiech i komu powinieneś dziękować za naturalnie proste zęby. Nie masz pojęcia, czy gen wzrostu dostałeś po biologicznym ojcu, czy po matce. Nie wiesz, jak brzmi ich głos, bo nigdy go nie słyszałeś. Nie wiesz, które z nich miało cukrzycę i czy któreś miało. Powinno mieć, bo doskonale wiesz, że cukrzycę typu pierwszego zazwyczaj dostaje się po którymś rodzicu. Pewnie po ojcu, którego nigdy nie poznałeś.
Dostałeś to w wyniku wychowania.
Zacięcie do nauki i jej ciekawość, które sprawiały, że zawsze sięgałeś do książki, internetu czy doświadczenia innych, gdy czegoś nie wiedziałeś. Mogli nazywać cię kujonem. Mogli śmiać się z tego, że zostawałeś po lekcji by zadać pytanie. Ale to ty śmiałeś się z nich, odbierając wyniki swoich matur.
Obycie w świecie. Bo chociaż urodziłeś się w Seulu pierwsze lata życia spędziłeś na Jeju. Później przez kilka lat mieszkałeś w Paryżu, a później kilka kolejnych lat życia spędziłeś w Brisbane. Teraz znów jesteś w Seulu, bo Twój ojciec zdecydował, że nie będzie więcej gonił za wielkimi zleceniami architektonicznymi, a wielki projekt dla koreańskiego rządu będzie ostatnim, zanim przejdzie do projektowania domów czy niewielkich budynków użytkowych.
Kochających rodziców. Bo chociaż nie oni cię spłodzili, to oni dali ci miłość i spokój ducha. To oni uczyli cię korzystać z glukometru i podawać sobie insulinę. To oni nauczyli cię, że choroba nie jest twoją wadą, a czyni cię po prostu innym. Czy gorszym - to zależało tylko od ciebie.
Nie tęsknisz za biologicznymi rodzicami i nie zastanawiasz się co by było gdyby. I nawet jeśli interesuje cię jakiego są wzrostu i jak żyją, to nie zaprząta to twojej głowy codziennie. Bo masz przy swoim boku dwoje kochających ludzi, którzy nauczyli cię, że jeśli zechcesz, możesz przenosić góry.
I rzeczywiście te góry przenosisz i przenosiłeś zawsze. Czasami szybciej, samodzielnie wyrywając irytującego mleczaka przy pomocy sznurka i klamki, czasami trochę dłużej, biorąc na barki dziesięcioletni cykl nauczania, by po studiach i rezydenturze nazwać się lekarzem specjalistą.
