zdjęcieinformacjebiografia
hwa daeshim
kim taehyung
piwo, zimę, wygodne swetry, maliny i wszystko co ma ich smak, komiksy, siedzenie do późna w bibliotece, zadania matematyczne, naruto, swoje rozwalone vansy, gotowanie, komedie romantyczne
braku pieniędzy, braku czasu, parówek i innych takich wyrobów, siłowni, sprzątania, napojów gazowanych, cytrusów, rozmów o swojej rodzinie, niemiłych klientów
hwa daeshim
dae
25.08.2002r., seoul
koreańskie
student i barman
bar seoul night
dae
25.08.2002r., seoul
koreańskie
student i barman
bar seoul night
biografia
Daeshim od kiedy pamiętał był problem z pieniędzmi. Żyli ubogo, chociaż rodziców prawie nigdy w domu nie było, zawsze byli zajęci pracą - matka pracowała na kasie a ojciec w zakładzie mechanicznym.
Musiał szybciej dorosnąć, wziąć na swoje barki więcej zobowiązań, by w trakcie własnego dorastania i nauki w szkole znaleźć czas, aby zajmować się swoim młodszym rodzeństwem, które było zaniedbane. Wstawał wcześniej by całej czwórce przygotować posiłek, uprasować ubrania i zasypiał bardzo późno, bo musiał dopilnować czy każde z nich miało odrobione zadanie domowe.
Finansowo dopiero polepszyło się po kilku latach, gdy mama rzuciła pracę w sklepie osiedlowym i założyła własną szkołę tańca na obrzeżach Seulu, najwidoczniej za jakieś zaoszczędzone pieniądze. Najstarszy z dzieci nigdy nie dociekał skąd faktycznie fundusze się wzięły, ale cieszył się, że mógł zjeść w końcu coś innego niż kanapka z serem i że matka jest szczęśliwa. Pomiędzy nimi relacje się poprawiły. W międzyczasie, spontanicznie zaczął uczęszczać na zajęcia, które rodzicielka prowadziła. Dowiedział się wtedy, że jest w tym całkiem niezła, a dodatkowo spełnia swoje największe marzenie. Jej przeszłość wiązała się z tańcem, ukończyła nawet studia z tym związane, ale nigdy nie miała okazji na własny rozwój. Dla ojca zainteresowanie Daeshima wydawało się bardzo niemęskie, przez co dochodziło między nimi do ostrej wymiany zdań.
Nigdy nie usłyszał żadnej pochwały, chociaż uczył się bardzo dobrze przez cały swój okres edukacji. Chciał dobrze zarabiać, by pomóc swojemu rodzeństwu wyrwać się ze utartych schematów, że każdy w rodzinie musi być nieudacznikiem i pracować w zakładzie mechanicznym jak ojciec. Dlatego też wybór pójścia na studia spowodował niemałą batalię w domu; rodzice zgodzili się dopiero wtedy, gdy wyjawił, że dostał stypendium na uniwersytecie Yonsei za fenomenalne wyniki w nauce i nie musieliby płacić nic. Oczywiście wybór kierunku musiał być dogłębnie przegadany i takim właśnie sposobem Daeshim wylądował na inżynierii mechanicznej. Cieszył się, że po prostu będzie miał wykształcenie wyższe i zarazem będzie lepszy od ojca, który dla niego żadnym wzorem nie był. Miał nadzieję, że tym ruchem zmotywuje swoje młodsze rodzeństwo do skupienia się na swojej przyszłości.
Studia szły mu wyjątkowo dobrze, nie miał żadnych problemów ze zdawaniem kolejnych egzaminów. Z racji na ilość zajęć musiał zrezygnować z ćwiczeń tanecznych u swojej matki, nad czym bardzo ubolewał, bo faktycznie się w tym dobrze odnajdywał. Jedynie ćwiczył sam, wieczorami, gdy miał jeszcze siły po wymagającym dniu.
W pewnym momencie w jego głowie pojawiła się kolejna myśl - zapragnął zostać idolem. Potrafił tańczyć, całkiem dobrze śpiewać, wszystko zawdzięczał naukom, które dostawał od matki. Wiedział, że gdyby mu się to udało, to zarobiłby dużo pieniędzy, których brak od zawsze był dla niego kompleksem.
Brał udział w różnych występach podczas wydarzeń na uczelni i na jednym został wypatrzony przez pracownika wytwórni i zaproszony na przesłuchanie. Gdy nie został wybrany, by kontynuować przygodę jako trainee, zdecydował się nie rezygnować. Jednak pomimo wielu castingów, w których brał udział, nie udało mu się spełnić marzenia - zawsze był w czymś niewystarczający albo zwyczajnie było wiele lepszych osób. Po sześciu próbach zrezygnował całkowicie i pierwszy raz posłuchał się słów ojca, że powinien skupić się na nauce, ukończyć tepożal się, boże studia i dołączyć do niego do pracy w zakładzie mechanicznym.
Wtedy też Daeshim stracił wszelkie ambicje. Dobił go całkowicie fakt, że krótko po osobistej porażce, którą odniósł, jego rodzice okazali się być oszustami - dopuszczali się przestępstw finansowych w tak dużej ilości i w tak długim czasie, że pewnego dnia odebrała ich policja z domu, w którym mieszkał. Zamknięto studio taneczne prowadzone przez matkę, niepełnoletnie rodzeństwo zostało przewiezione do babci, która mieszkała poza Seulem, a on pozostał sam ze sobą, bez żadnych szczególnych informacji. Pierwszy miesiąc żył z pieniędzy, które zostały mu ze stypendium, ale gdy przestało to być wystarczające, zatrudnił się jako barman w Seoul Night. Nauka w dzień i praca w nocy zaczęła być na tyle męcząca i ciężka do pogodzenia, że poważnie zaczął rozmyślać nad zrezygnowaniem ze studiów, ale jak we wszystkim - brak mu odwagi.
Musiał szybciej dorosnąć, wziąć na swoje barki więcej zobowiązań, by w trakcie własnego dorastania i nauki w szkole znaleźć czas, aby zajmować się swoim młodszym rodzeństwem, które było zaniedbane. Wstawał wcześniej by całej czwórce przygotować posiłek, uprasować ubrania i zasypiał bardzo późno, bo musiał dopilnować czy każde z nich miało odrobione zadanie domowe.
Finansowo dopiero polepszyło się po kilku latach, gdy mama rzuciła pracę w sklepie osiedlowym i założyła własną szkołę tańca na obrzeżach Seulu, najwidoczniej za jakieś zaoszczędzone pieniądze. Najstarszy z dzieci nigdy nie dociekał skąd faktycznie fundusze się wzięły, ale cieszył się, że mógł zjeść w końcu coś innego niż kanapka z serem i że matka jest szczęśliwa. Pomiędzy nimi relacje się poprawiły. W międzyczasie, spontanicznie zaczął uczęszczać na zajęcia, które rodzicielka prowadziła. Dowiedział się wtedy, że jest w tym całkiem niezła, a dodatkowo spełnia swoje największe marzenie. Jej przeszłość wiązała się z tańcem, ukończyła nawet studia z tym związane, ale nigdy nie miała okazji na własny rozwój. Dla ojca zainteresowanie Daeshima wydawało się bardzo niemęskie, przez co dochodziło między nimi do ostrej wymiany zdań.
Nigdy nie usłyszał żadnej pochwały, chociaż uczył się bardzo dobrze przez cały swój okres edukacji. Chciał dobrze zarabiać, by pomóc swojemu rodzeństwu wyrwać się ze utartych schematów, że każdy w rodzinie musi być nieudacznikiem i pracować w zakładzie mechanicznym jak ojciec. Dlatego też wybór pójścia na studia spowodował niemałą batalię w domu; rodzice zgodzili się dopiero wtedy, gdy wyjawił, że dostał stypendium na uniwersytecie Yonsei za fenomenalne wyniki w nauce i nie musieliby płacić nic. Oczywiście wybór kierunku musiał być dogłębnie przegadany i takim właśnie sposobem Daeshim wylądował na inżynierii mechanicznej. Cieszył się, że po prostu będzie miał wykształcenie wyższe i zarazem będzie lepszy od ojca, który dla niego żadnym wzorem nie był. Miał nadzieję, że tym ruchem zmotywuje swoje młodsze rodzeństwo do skupienia się na swojej przyszłości.
Studia szły mu wyjątkowo dobrze, nie miał żadnych problemów ze zdawaniem kolejnych egzaminów. Z racji na ilość zajęć musiał zrezygnować z ćwiczeń tanecznych u swojej matki, nad czym bardzo ubolewał, bo faktycznie się w tym dobrze odnajdywał. Jedynie ćwiczył sam, wieczorami, gdy miał jeszcze siły po wymagającym dniu.
W pewnym momencie w jego głowie pojawiła się kolejna myśl - zapragnął zostać idolem. Potrafił tańczyć, całkiem dobrze śpiewać, wszystko zawdzięczał naukom, które dostawał od matki. Wiedział, że gdyby mu się to udało, to zarobiłby dużo pieniędzy, których brak od zawsze był dla niego kompleksem.
Brał udział w różnych występach podczas wydarzeń na uczelni i na jednym został wypatrzony przez pracownika wytwórni i zaproszony na przesłuchanie. Gdy nie został wybrany, by kontynuować przygodę jako trainee, zdecydował się nie rezygnować. Jednak pomimo wielu castingów, w których brał udział, nie udało mu się spełnić marzenia - zawsze był w czymś niewystarczający albo zwyczajnie było wiele lepszych osób. Po sześciu próbach zrezygnował całkowicie i pierwszy raz posłuchał się słów ojca, że powinien skupić się na nauce, ukończyć te
Wtedy też Daeshim stracił wszelkie ambicje. Dobił go całkowicie fakt, że krótko po osobistej porażce, którą odniósł, jego rodzice okazali się być oszustami - dopuszczali się przestępstw finansowych w tak dużej ilości i w tak długim czasie, że pewnego dnia odebrała ich policja z domu, w którym mieszkał. Zamknięto studio taneczne prowadzone przez matkę, niepełnoletnie rodzeństwo zostało przewiezione do babci, która mieszkała poza Seulem, a on pozostał sam ze sobą, bez żadnych szczególnych informacji. Pierwszy miesiąc żył z pieniędzy, które zostały mu ze stypendium, ale gdy przestało to być wystarczające, zatrudnił się jako barman w Seoul Night. Nauka w dzień i praca w nocy zaczęła być na tyle męcząca i ciężka do pogodzenia, że poważnie zaczął rozmyślać nad zrezygnowaniem ze studiów, ale jak we wszystkim - brak mu odwagi.
